Gece

Yaðmurda susmuþtu artýk...
Sessizlik belli eder gecenin geldiðini.
Uzanýp kaldýrýmlara, dünyamý ararým gökyüzünde,
Buluþlarým oluþumdan ibarettir ki; dünyam yoktu benim.

Yaþýyorum, olmayan dünyamýn, olmayan ekseninde,
Bir ay tutulur, evren kendini kandýrmýþtýr...
Bir heves ile ýþýðýmý yitiririm, yitirir beni gece,
Saklý kalan ne varsa saklanýr kuytulardan boþluklara...

Elim deðiyor yüzüne, yüzün gülümsüyor,
Dokunuþlarým bana acý veriyor, yüzüm aðlýyor...
Sessizlik ki; ben varolduðumdan beri varolmuþtur.
Yalnýzlýk; hayatýn en güzel yanýydý bu buhranlý zamanlarýmda.

Ben bir rüzgardým, geceye ses getirdiðini sanan,
Alýr beni gider içimdeki ve dýþýmdaki sessizlik en dipsiz kuyulara...
Kendimden geçer, fütursuz yanýlgýlara düþerim,
Duygusal tuzaklar, beynime düþen anlamlarý bertaraf eder.

Karanlýk bir oyun gibi gece,
Kimin hangi rolde oldugu muamma,
Sessizlik çýð gibi büyüyor,
Ölüm, dahada zorlaþýyor bu müphemiyette.

Herþey önce sana çýkarýyor yolumu,
Gözlerim yanýlmazken, sen kayboluyorsun karþýmdan.
Aslýnda her görülmüþlük sendin diyorum,
Ve her yitirilmiþlikte senden ibaret oluyor.

Kelimeler dudaklarýmda daha istisna artýk,
Yüzüm susuyor, gözlerim ifadesiz...
Anlamsýzdým artýk, anlamlar beni yitirmiþti.
Kayýp bir varoluþ, geceye ne mana verirdi bilmiyorum.

Ben geçmiþ zamandým,
Gelecek zamana kelime olamayacak...
Saklý bir fýsýltýydým, asla deþifre edilmeyecek.
Ölümsüzdüm, ölüm adaletli deðildi bana karþý.

Hayat beni senden almýþ, seni bana vermiþ,
Öyleyse ben sonbaharda ezilen kuru yaprak,
Sen ise ilkbaharda koklanan çiçeksin.

Tüm anlamlar olmayacaðýmýn göstergesi,
Bütün acýlar en acýmasýz haliyle beni varediyor...
Ben, ben olmaktan yanayken,
Sen en çok bensizliði sevdin.

30.09.2008 (20:03
Sosyal Medyada Paylaşın: