Nereye Baksam Sen ve Yeşil...

Ne adým atacak mecalim kaldý rýhtýmýna
Ne de gözlerinin yeþilinden, demir atabilmek mihraba
Küf tutmuþ sevdanýn rengi,
Aþk üryan, yalnýzlýk kurþuni...

Mekâný belli olmayan bir ilkindi sarhoþluðu var müspet bedenimde
Gecenin avuçlarýna þiirler söylenmekte umarsýz
En sýð gölgelerde rüzgâr esmekten acizken
Ýstanbul yosun gözlümün gözlerinde hep ar/sýz...

Sevgilinin semavi güzelliði vurmakta þiirlerime
Yirmi dokuz harf birden onu söylenmekte mütemadiyen
Ve gece gözlerimi açtýðým karanlýklar
Ebemkuþaðýndan sýyrýlýp dönmekte sade yeþile...

Güneþin etrafýnda yeþili sayýklayan afili bir yalnýzlýk
Týpký kirpiklerim gibi seyrek, gözlerim gibi kýsýk kýsýk
Sema’da seni çalan kasvetli bir fon müziði
Ve bir þair söylüyor þiirini
Sesi iki büklüm, nefesi az ýlýk...

Ve ben: kýrkbeþlik plaklarda çalan sefil
Her nereye baksam sen ve yeþil
Yeþil; gözlerinin asilliði
Sende benim
Ebedi sevgilim
Uhrevi istikbalim...

Güneþi avuçlarýmda söndürüyorum
Görmek umuduyla o gül yüzünü
Yýldýzlardan damlayan son ýþýk huzmeleriyle
Kandiller yakýyorum o yosun gözlerine
Þiirsiz Ýstanbul sefilliðinde...

Ellerimde o eski Ýstanbul’un ýhlamur kokusu dolanýyor
Dilimde isminin binler zikri var
Ve her zikrimde,
Ellerimde büyür bu dar-ý efkâr...

Boðazýn sularýnda boðuldu kimliðim
Ben hala yokluðunu taþýyorsam avuçlarýmda
Her yaným yeþil bile olsa
Desene ben hala kalbi delik bir sefilim...

Ey yosun gözlü dilberim
Bilirim ki bu Aþk haktandýr
Bu yüzden ki yolunda çektiðim her acý
Bana Sultanlýktýr...

Sen bana Aþksýn vesselam
Bu yüzden hiçbir derde ahlayamam...


Sosyal Medyada Paylaşın: