KINALI KUZULARA

Toprak aðlýyor Anadoluda, dillerde sitem.
Göðe yükseliyor binlerce dua.
Kýrmýzý Beyaza boyanmýþ caddeler.
Binlerce insan baðýrýyor camilerde.
Sýra sýra uzanmýþ yiðitler musallaya
Aðlýyor Analar.
Oy! Kara gözlüm diye.
Oy! Mehmet’im diye.
Baþlar dik alçaklara inat.
Gözüm yaþlarla dolmuþ.
Yaþlý bir adam görüyorum; ön saflarda.
Elleri dizinde döðüyor göðsünü.
Yapýþýyor Komutanýn yakasýna.
Komutaným! Oðlumun kalan vatani görevini ben yapmak istiyorum diyor.
Oðlum Allah katýna borçlu çýkmasýn diyor.
Allah’ýn ordusu vatan borçu ile çýkar mý Rabbinin huzuruna?

Ey! Uðruna destanlar yazdýðým Bayraðým.
Bak bir Mehmet daha sana can oldu.
Akýn akýn geliyorlar.
Kýnalý Kuzular doldurmuþ terminalleri.
Ve Türk Analarý yol bekliyor Yasemin Çiçeði gibi.
Muradýn, Muradýmýzdýr diyor gönüller.
Davullar çalýnýyor.
Mehmetler’in eline kýnalar yakýlýyor.
Yüzlerce insan toplanmýþ, havalarda uçuyor Mehmetler.
Aðýzlarýnda emzik.
Kafamý kaldýrýyorum.
Genç bir kýz takýlýyor gözlerime.
Elinde yeþil bir yazma Mehmetim’e bakýyor.
Ah! Aþk.
Ah! Hasret.
Ah! Vuslat.
Sevdamýz bir uzun bakýþ diyipte kavuþamayan aþýklar geliyor aklýma.
Bu devirde askere giden yare yazma vermek.
Yeþil olaný ona layik görmek, Mavi Yazmayla yol beklemek.
Türk olmak diyorum ben buna, Türk olmak...
Belki; bir daha hiç gelmeyecek.
Belki; bir daha hiç göremeyecek.
Belki; bir ömür mavi yazma baðlayacak.
Bir aðlama sesi geliyor arkalardan; ince, cýlýz bir ses.
Küçücük bir çocuk kundakta, Yusuf imiþ adýda.
Yüreðide avuçlarý gibi küçücük.
Son bir kez kokluyor babasý, bir nazar boncuðu iliþtiriyor kundaða.
Ne de olsa erkek övünüyor bizimkisi:’Erkek adamýn erkek oðlu olur’
Ýyi bak oðlumuza diyor usulca.
Bir damla Mavi Yazmalý Yardan.
Bir damla Kýnalý Kuzudan.
Ýki damla yaþ düþüyor beyaz kundaða....

Hasret katmerleniyor ansýzýn.
Günler, geceleri kovalýyor yüreklerde.
Bir sabah sela duyuluyor.
Ýki asker bir kaç saðlýk memuru kapýda beliriyor.
Askerlerin birinde Bayrak var, birin de Künye.
Tek bir söz dökülüyor o, yýkýk fakir Gecekondunun önünde.
’’ Vatan saðolsun ’’
Yutkunamýyor cümle cihan o an.
Mehmet’im toprak olacakmýþ.
Hainler pusu kurmuþ, mayýn döþemiþ tezkere günü yollara.
Yüreði hariç parçalanmýþ Mehmet’in bütün bedeni.
Uzanmýþ mübarek naaþý Anadolu topraklarýna.
Ah! Anadolu.
Ah! Vatan topraðý.
Nice Mehmet yatar mübarek baðrýnda.
Kimi kefensiz yatar, kimi de sahipsiz.
Yatar Kýnalý Kuzular Annelerinin kucaðýndaki gibi.
Bu yüzden Ana/doludur, Anadolu.
Mavi Yazmalý Yar belirir sokak baþýnda.
Süt ve cici bebe yazdýrmýþ veresiye defterine.
Bu hafta son demiþ bakkal; bir daha yazmam.
Mehmet! Demiþ Mavi Yazmalý yar.
Mehmet!
Çok uzaklardaymýþ Mehmet’i.
Diz çöker o da umutlarý gibi, kaldýrým taþlarýna dökülür gözyaþlarý.
Bir aðlama duyulur; perdesi çürümüþ, rutubetli odadan.
Babba...Babba...Babba...BABA...
Bir Yusuf yüzlü daha yetim kalýr.
Kim bilir kaç gece daha aðlayacak Yusuf, kaç karanlýk gece?
Mavi Yazmalý Yar; usulca gömer sevdasýný naftalin kokan sandýðýna.
Dul kalýr adýda.
Ömür boyu Mavi Yazma baðlar....

MEHMET ÖZMEN ( 02.06.2010 )
Sosyal Medyada Paylaşın: