YETERSİZ

Bir yolcunun en son adýmý kadar tükendi cümleler.
Bir oyunun son dakikalarý,
Bir gecenin son anlarý gibiydi harfler.

Ayaklar þiþmiþti yorgunluktan.
Ama bir "of" çýkmamýþtý aðýzdan.
Ter deryasý olmuþtu beden,
Ve tüm yýldýzlarýn rengi kazýnmýþtý hafýzaya.

Ama yetersizdi uðraþlar.
Önemi yoktu hiç bir emeðin.
Hiç biri, bir hiç kadar deðerli deðildi.
Yetersizdi dökülüp kurumuþ olan ter.

Suretim, okunmamýþ bir yazý gibi duruyordu önünde.
Tozlanmýþtý kaðýtlar dokunulmamaktan.
Gözlerim þikayetçiydi bakýlmamaktan.
Yetersizdi yüreðim, vakitsiz savruluþlardan.

Oysa çilenin baðrýnda biten,
Çorak bir toprakta büyütmüþtüm umutlarýmý.
Yaðmur yetersizdi tohumlarý ayaða kaldýrmaya.
Ben kaldýrdým, susaklýðýmýn yangýnýyla.

Yamaçlar sarptý.
Ama ayaklarým usanmýyordu çýkmaya.
Kayalar kýrmýþtý kollarýmý.
Ama yine de uzattým elimi sana.

Ne yapayým.
Meyve vermedi toprak.
Sorun bendeydi kimine göre.
Oysa ne susuz býraktým, ne bakýmsýz.

Hiç bir hasar vermedim.
Ne sapansýz býraktým, ne güneþsiz.
Ne kadar aþikar olsa da saflýðým,
Hasat zamaný, biçilen benim.
Kifayetsiz varlýðým.

Ben ne insanlar gördüm,
Ne yüzler tanýdým, ne kavgalar ettim de,
Uzakta ki dostlarým, yakýnda ki ahbabým,
Kanlý býçaklý düþmaným bile selamsýz durmadý önümde.

Þimdi sen, "tohumu susuz býraktýn" diyorsunya.
Meðer ben yetersizmiþim.
Asaletim tasdik olmamýþ gönlünde.

NUH BARITCI
Sosyal Medyada Paylaşın: