ÇOCUKLUĞUNDUR EN DEĞERLİ HAZİNEN

Çocukluðundur en deðerli hazinen.
Onu koru.
Onu sev.
Ona sarýl.

Herkes sana sýrt çevirdiðinde,
Sen ona dön yüzünü.
Emin ol, orada olacaktýr.
Derdine derman olmasa da
Bir nebze alacaktýr içindeki hüznü.

Onu düþün geceleri yalnýz kaldýðýnda.
Hele hele baþýný yastýða koyduðunda,
Aklýna gelip beynini kalbura çeviren þeyler var ya,
Ýþte en çok o zaman düþün çocukluðunu.

Sahi, ne melun þeyler onlar!
Bütün gün ortada olmazlar.
Ama dalýp gideceðin zaman uykuya,
Seni rahat koymazlar.

Pusudaki düþman gibi karanlýðý bekleyip,
Sokulurlar yataðýna sinsice.
En savunmasýz anýnda yakalayýp
Huzura ket vurur sessizce.

Ýþte en çok o an düþün çocukluðunu.
Çünkü artýk kimse olmayacak.
Tek savaþacaksýn artýk, topsuz tüfeksiz.
Yalnýz vereceksin mücadeleni kalkansýz, miðfersiz.
Etrafýma bakayým deme sakýn
Vakti geldiðinde karþýnda bulacaksýn etrafýndakileri,
Vefasýz, sevgisiz, yüreksiz.

Sen hep çocukluðunu hatýrla.
Hatýrla ki;
Dünyanýn yaþanabilir bir yer olduðuna dair,
Bir ihtimal kalsýn içinde.

Çocukluðundur en deðerli hazinen.
Zira ömründeki tek vakittir;
Ýnsanlarýn iyi, barýþçýl, sevecen...
Ve hayatýn hep güzel olduðunu zannettiðin.

Yadýrgama.
Ve hüzünlenme.
Yeri geldiðinde kendine bile düþman olabiliyorsa insan,
Sevdikleriyle savaþmasý ne kadar garip olabilir?






Sosyal Medyada Paylaşın: