Paylaşmak

Karanlýk bastýrýnca, kusurlarým kaybolur.
Bilenler sussun, yoksa; eþe dosta aybolur.
Sis çökünce yüreðe, her deprem bir fay olur.
Dün bunlarý söyleyip, hem de senle paylaþmak.

Gecelere göz kýrpar, sevdasý bol aþýklar.
Yataðýna dolanýp, sýðmaz olur taþýklar.
Yok artýk, yemeklere dalmaz tahta kaþýklar.
Seherlerde gülleri, çölde senle paylaþmak.

Çantasýný kapanlar, adýyamana koþar.
Rehberin eþliðinde, yürü de zoru baþar.
Kayanýn yokluðunda, taþ heykellere þaþar.
Güneþin doðuþunu birde senle paylaþmak.

Hayat deðirmeninde, un misali öðütül.
Devir elektrik devri, lambalara yok fitil.
Görmesinler diyerek, þimdi pencerede tül.
Yaðmurun yaðýþýný evde senle paylaþmak.

Ova ile daðlarýn, kýþlarý ayný olmaz.
Neden bilmem! Yüzsüzler, hiç saçýn baþýn yolmaz.
Benim gibi çok söyler, boþ lafla ambar dolmaz.
Karlarýn örtüsünü, selde senle paylaþmak.
09.11.2008
Ahmet Çelik
Ceyhan

Sosyal Medyada Paylaşın: