AYRILIĞIN GÖZLERİDİR GURBET

ardýna kadar açýktýr kapý, kimse girmez içeri
her akþamüstü, hicranlý bir hüzün çýka gelir yalnýz
uzak uzak türkülere, yasladýkça baþýný
içinde çoðalarak katlar kendini
çeker basarsýn ciðerine tütünü
akþamýn karanlýðý baþka yanar gurbette
yaþamadan bilemezsin
gurbetin kanunudur
uzun uzun susmayý öðrenirsin önce
hergün biraz daha eksilen sen gibi
azalýr dilinin konuþmak hevesi

üþütür soluðundan çýkan yel
umudunu çeker kendine /savurur
karanlýðýn gözlerinden harlanýr
bir bakarsýn, kül sandýðýn köz çýkar

belirsizilk âbidesi ýrak /týr kavuþmak
yarý yolda poyraz vurur beline
birikip patlar söz
kendi içine düþen, kederli gölgenle konuþursun durmadan

baðrýnda esen hýrçýn yelde
kuru yaprak misâli savrulurken
o an/ ne rahat yaþamak gelir aklýna
ne yeþerecek umutlar umurundadýr
Ýstanbul’da
akþam cefalarýný duymak ister kulaðýn
insanlar, arabalar, sokak kedileri akar dururlar bir yerlere
son dakikada deðiþen yolun
Karaköye sürer seni
o telâþlý kalabalýkla balýk tutma telâþýna göz seyri
denizin tuzunu çeker genzin
buðusu tüten bir fýrýndan
sýcak bir simitle beþ çayý beþiktaþta
mavi deniz süt liman/ martý çýðlýklarý avaz avaz

"ada vapuru yandan çarklý/bayraklar donanmýþ cafcaflý"
hayâller hayâller.../ ama sürüp gitmez
gurbetin kurt aðzý yer bitirir herþeyi

þaþkýn bir zaman hüküm sürer ortada
tren gitmiþtir de, sen öyle ayaz kalmýþsýndýr istasyonda/ beþ parasýz
perde perde iner/ gelir serilir üzerine gece yorganýyla

uyumaz yaþam, devam (e)der
lâkin doðuramazsýn kendini yeniden
yokluktan varlýða geçemediðin eþikte
kýmýldamaz /gece uykularýnda kalýrsýn

bir uçurtma olsam þimdi/ süzülsem ona doðru
durmuyor bu yürek çarpýntýsý
çek sabrýn ipini durma gülüm
umuttan bir kilim dokusun ellerin
bu þarký burada bitmez
inan /elbet birgün, sýlaya varacaðýz…

( ahhh!....þimdi Ýstanbul’da olmak vardý/püfür püfür bir vapurun yan tarafýnda...)
Hâdiye Kaptan

(Madrid/6 haziran 2010

c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Sosyal Medyada Paylaşın: