Dalsız ağaç

köhne bir yerde þarkýlara býraktým
ben deðil þarkýlar söylüyor seni
hepsinden birer hatýra kalmýþ senden
yoksa olmadý / yok bir hikayemiz seninle
yanlýþ bir adresteki yoldun ta baþýndan dönülen
geçti bitti/ kimbilir kimdesin þimdi sen
uzanabilsem, aldanmýþlara eklerdim onu da
büyümemiþ bir çocuk gülüþünü
dudaðýna astýðýný bilmesini isterdim peþinen

anýlarý baðýþlarým, onlar en masumane idi/ aramýzda
düþüme soktuðun akrep uyandýrýrken beni
sevgiyi de öldürdü içimde

’yollarý ayrý olanlar, birbirine danýþmazlar*mýþ
sularýndan çarçabuk çekildiðim bundandýr
ve gözlerimde alýþkanlýðýný beslemediðim
gözlerin / ki, o koyu karanlýk kuytu
çýkýlmýyor daldýn mý içine

sen, bildiðin gibi çal söyle yalanýný
yokluðun varlýðýndan daha güzel
istediðim gibi konuþuyorum kaðýtta seni
arýttým, çeliklendi kalbim
sürgün vermez bir daha senden

kurulup durmuyorsun saatlerle
ben deðil þarkýlar söylüyor seni
hepsinde birer hatýra kalmýþ senden
konuþup duruyorlar dillerince aralarýnda
o köhne yere vururlar dozeri yakýnda
taþ üstüne taþ mý kaldý dünyada
sen de yok olursun böyle

dönme, yolun yeniden düþmesin bu tarafa
poyraza dönüp, çevrilmezse rüzgarýn yönü
düþmeyecek kucaðýmdan mutlu yarýn hayali
farklý dudaðýmdaki ezgi

sen kýymetini bilemedin hiçbir þeyin
ne deðiþir, ne düþer üzerinden o ölü renk dumanlý gri
sevsen de bir gün, ben seni yine yol korkaðý bileceðim
tuz bas sendeki sevmek korkusuna / susarsýn, iyi gelir belki
aðaç dallarýndan yoksunsa, gövdesi ne iþe yarar ki

Hâdiye Kaptan

* Conficius

Sosyal Medyada Paylaşın: