İmdat Freni

Acý kalýrsa geriye yaþadýðýn hayattan,
Yaþam sýzlatýr seni soludukça havadan.
Lanet taþarken dýþa büründüðün tezattan,
Bin maraz doðurursun içtiðin her devadan.

Býrakmýþ gibi iþi koskoca þu kâinat,
Dert olup ardýn sýra sanki seni kovalar.
Bir gün olsun yorulmaz, yemin etmiþçe inat…
Sende takat tükenmiþ; elde bir tek dualar…

Ellerin bileklerden baðlýyken sýký sýký,
Düþünmek kalýr sana: Nerede büyük hata?
Eðerken baþý yere çare bulma meraký,
Asýlýr bir taraftan boynuna sefil yafta.

Ne dost kalýr yanýnda ne de azýlý düþman,
Artýk o düþman da sen; yanýnda ki dost ta sen…
Elbette geçer hayat, olsak ta her gün piþman,
Ah insanlar olmasa! Bir de dünü bilmesen…

Yaratsaydý en baþtan Tanrý bizi bambaþka,
Yaþar mýydýk acaba, yine dert yine tasa?
Sorgular tuhaflaþýr, hayat yaptýkça þaka,
Kimisi senin gibi; kiminde altýn kasa…

Çaresiz sarýl dostum, bir avuntu ipine,
Bu yüke sen yetmezsin sýrtlanýr elbet kader.
Biz sürüyken ölelim, yamyam yaþasýn yine,
Ahiret babamýzýn… Bizlere bol bol yeter.

Treni kaçýrdýk mý, almaz mý þu son vagon?
Çekse birisi þimdi tutsa imdat freni.
Koþsak yetiþir miyiz yakýnsa ilk istasyon?
Ne olur demir raylar durdurun þu treni!


Sosyal Medyada Paylaşın: