İSTANBUL...

Bir gönül kapýsý asýrlar evvelden,
Açýlýr sonsuza, dua kokan ellerden.

Ýstanbul, koca yürekli ana,
Vefa emzirir karanlýða
Yedi iklim demlerden.

Aðýrlýðýnca çile,
Çilesince aþk bu þehir.
Bu þehir,
Divanesi merhametin
Resul tüten sevdasýnda Mehmet’in.

Sen;
Bulutlarý hisli taht,
Kor sýzýntýlarýyla yoðrulur topraðýn.
Ve bin insanlýk doðurur,
Bir günýþýðýn.

Þiirler getirir rýhtýma
Çaðlardan çaðlara vurur dalgalar.

Yeniden yaþanýr tüm baþlangýçlar,
Gonca gonca alevlenirken ezanlar.
Burasý umut, burasý hayata çýkar,
Burada yâr;
Her mevsim Ýstanbul kokar...


19.03.2010
m.abdýrgan




Sosyal Medyada Paylaşın: