SEVDİM

Seni sevdim.
Yaðmurun topraða inmesi gibi sevdim.
Damlalar penceremi yalarken,
Aþkýndan Çoruh gibi inledim.
Sen köprüden geçerken,
Ben harþitte akan su idim.
Bulanýk, dengesiz,
Nereye gittiðini bilmeyen.
Ve soðukta tir tir titreyen.

Acýlý bir türküydüm.
Hapsoldum dudaklarýnýn arasýna.
Nefesinle savruldum bir boþluða.
Karanlýk, uçurum.
Soðuk tenimi kesiyor jilet gibi.
Aþk alevinde donmak mý sonum?

Buhramlara dost bir adama döndüm.
Buram buram hasret kokuyorum.
Alevin yandý içimde.
Kor oldu her þeyim.
Ben bir lamba gibi söndüm gözlerinde.
Avuçlarýnda kar gibi eridim.
Suyum damladý topraða.
Çamura döndüm.

Bir sokak arasýnda gölgeni gördüm.
Nereden geliyordun o saatte?
Nereye gidiyordun o vakitte?
Karda ki izlerini öperek yürüdüm.
Anladým nereye gittiðini.
Üþüyordum hala kedi gibi.
Titrek umutlarla sýcak nefesini aradým.
Bulamadým, çizgilerine kurban olduðum ellerini.
Acý giydim.
Korkuya büründüm.

Seni sevdim.
Hayallerimi bir gün bile yanlýz býrakmadýn.
Bir elmasýn en parlak yüzü.
Doðanýn en yeþil tarafý.
Bir aðacýn en güzel meyvesi.
Ve uykularýmýn en güzel rüyasý oldun.
Ama bitmedi hayatýn hilesi.

Sevdim seni.
Ve kurtulmak istedim zindanlarýmdan.
Sazýndan çýmaya çalýþan bir þarký gibiydim.
Oysa þarký, çýplak kalýr sazý olmadan.
Ve üþür benim gibi.
Ben de, yýrtmak istedim boþluklarý.
Olmadýðýný anlayýnca, anlamak istemedim sensizliði.

Her gece, gölgeni bekledim o ara sokakta.
Nereden geldiðini,
Nereye gittiðini bilmeden...
Ýzlerini takip etmeden.
Yüzünü bir kez görmeden,
Sonunu bir an bile düþünmeden, sevdim seni.




Nuh BARITCI








Sosyal Medyada Paylaşın: