kendi morgunda misafirdir aşk

.




buz tutmuþ yüreðim
kendi morgunda misafir ederken cesedimi
ne çok konuþamýyorken kendimle
bir nefeslik zaman muhtaçlýðýnda
düþe kalka
yürürken tuz buz aynalarda açýlan yollarda


hep kandým
kanadým
tutunduðum her bahane
ve her yol bir öncekinden beterken


gözlerim düþ suskunluðunda
hapsolmuþken kan kokan siyahlara
devler ülkesinin yüzlerini seyrederken
ve hep soðukken gece
iç içeydi zamanlar
kurtulmak ne zordu zincirin halkasýndan


dudaklarýmda yarým kalmýþ paslý bir gülüþle
gerçekle hayali karýþtýrdýðým bir anda
bir gölge
þifa belki
belki deva
karanlýklar arasýnda


ezber bir hikâye
sýmsýký sardýkça acýyan
acýdýkça kanayan yaralar


tenha sokaklar
ateþ fýsýltýsýnda aþk
sinsice
hesaplý kitaplý


iç kapýlarýmý usulca açýp
ve ne zaman aralasam kirpiklerimi
baþucumda bulduðum
hayaleti miydi aslýnda


gözyaþlarý kanarken hüzün kokusuyla
isyan çaresiz
kan çiçekleri açarken çýkmaz sokaklarýn
ýþýksýz kaldýrýmlarýnda


herhangi bir gecede
bilmediðim bir ülkenin liman kentinde
yosun kokan bir sokakta öldürüldü aþk
bembeyazdý
simsiyah kefenlendi


gözleri açýk mýdýr halâ
ne çok sýr kaldý ardýnda


nasýldý
nasýldým
bilmiyorum


ve
çok tuhaf / hatýrlamýyordum adýný aslýnda
dün bitti tekrarý yok
hiç bilmiyorum yarýný
parmak uçlarýmda seyre dalarken hayatý



Sosyal Medyada Paylaşın: