Bir mezarýn baþýnda, düþündüm ahvalimi, Soðudu birden her þey, buz oldu sanki bana! Topraðýn derininde kaybettim hayalimi, Hiçbir þey çare deðil, varlýðýn yokluðuna.
Babasýnýn kabrine, bir genç kýz þöyle yazmýþ: ‘Bu gencecik çaðýmda býrakýp gittin beni!’ Neylersin ki Kaderi, Yaradan böyle yazmýþ, Kim ister terk edip de gitmek sevdiklerini!
Dünyaya sýðmayanlar sýðmýþ dar bir alana! Kimi bir yýl yaþamýþ ,kimi ‘yüz’ünde ölmüþ. Ecel de gülümsüyor, hülyalara dalana. Hayat çöl ortasýnda serâb olan bir gölmüþ.
O an bütün acýlar, çöküverdi beynime! Maziyi hatýrlayýp ,piþmanlýða büründüm. Yaptýklarým yýðýlýp bir dað oldu önüme, Fersiz kaldý dizlerim, sürüm sürüm süründüm.
Ölüm gelince bakmaz; figâna, gözyaþýna! Bu hakikatle birgün, geleceðiz yüz yüze. Nasýl da kapýlmýþýz, dünyanýn telaþýna, Hiç gece olmaz gibi, sarýlmýþýz gündüze.
Dile gelse konuþsa,þu karþýmda yatanlar! Hangisi iþlerini ,tamamlamýþ da gitmiþ. Nasýl hesap verecek, hýrsýna hýrs katanlar? Zevk-ü sefâ sürenler, bilmem ne elde etmiþ!
Uçup gidecek bir bir ‘benim’ dediklerimiz! Omuzlarýmýz düþüp, boþluða yaslanacak. Anlamsýz görünecek, eremediklerimiz. Öte alemden bir ses, ‘gel’ diye seslenecek!
Ufuklarým karardý, öylece kalakaldým. Gözlerimde ‘gelecek’, nokta kadar küçüldü! Sorguladým kendimi, daraldýkça daraldým. Oysa ömür dediðim , solmayacak bir güldü!
Neden, mânâ hep sözde;telaffûzda aranýr? Sûkut nedir, anlatýr; sorsak belki duvarlar. Söz hükümsüzdür bazen, dudaklara dolanýr! En çok konuþanlardýr,dilsiz olan mezarlar…
……………………………………………………………......…mürsel emre doðan , mart 2010..istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
mürsel emre doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.