Sanki okyanuslarýn en karanlýk dibiyim, Sadece ben kalmýþým sahillere nigehbân. Fýrtýnalar içinde þükür hâlâ diriyim, Sukutun melalidir bedenimi kaplayan!
Tüm gemiler sahipsiz,rýhtýmda bekleþirken Acýlar umudumu sessizce bölüþürken Ve ben yalnýzlýðýmýn gölgesinde üþürken Kalbimin matemidir gözlerimden damlayan!
Martýlar uzaklara birer birer süzülür Ufuklarým daralýr bir köþeye büzülür Her günün bitiminde hayallerim üzülür Halimi nerden bilsin,benimle yol almayan!
Dehlizlerde yürürüm, alýþkýným zulüme Istýrap fenerleri yakýþýyor gönlüme Bazen gülümsüyorum o ürperten ölüme Bir med cezir düþüdür, yüreðimde kanayan!
Ben ki deliliðimle âleme nam salmýþým Ben ki girdaplara hiç tereddütsüz dalmýþým Hüznü dost bilenlerden ömürlük el almýþým Sonunda anladým ki yokmuþ beni anlayan!...