Werther’in aziz hatýrasýna..ve ayný acýyý yüreðinde duyanlara...
Solmuþ bir yaprak daha düþer yamaçlarýma, Çektiðim binlerce âh hiçbir fayda vermedi. Merhamet eli deðse örtülmez suçlarýma, Sessizce döküldüm de bunu kimse görmedi.
Hep girdaplar içinde yaþýyorum hayatý, Ruhumda fýrtýnalar,depremler oynaþýyor. Yüzümde raksediyor tebessümün miadý, Gönlüm yüce daðlardan,vadilerden aþýyor.
Döner durur zihnimde, sorular ardý sýra. Hayat dediðimiz þey,hýrslara mý tutsaktýr? Ne kadar da duyarsýz kalmýþýz yaralara! Bencillik bir köþede yapayalnýz kalmaktýr!
Werther’in acýsýna vakýf olmak isterdim. Gözlerde mahkum kalýp dile gelmeyenlere. Belki siyah bir göze ben de sefer eylerdim! O zaman þaþýrmazdým her saat ölenlere!
Kaygýsýz yaþamaya alýþmýþýz bir kere! Karþýlýksýz sevmeyi nerden bileceðiz ki! Sevgi verilir mi hiç bizi sevmeyenlere(!) Neden gözyaþýmýzý boþa sileceðiz ki!
Kalbe kurulur olmuþ; aylýk,yýllýk odalar! Aþk ihtiraslarýyla kirlenmiþ benliðimiz. Menfaatin esiri artýk bütün sevdalar! En çok kendimizmiþiz aslýnda sevdiðimiz.
Sevda;önce sen varsýn ben de seninle varým, Aldýðým her nefeste aklýmdasýn demektir. Varlýðýn yeter bana,ben onla bahtiyarým. Sevda,bir ömür boyu saklýmdasýn demektir.
Þimdi rüzgarda bile kýrýlýyor dallarým, Üþüyorum her sahte gülüþün soðuðunda! Yalancý bakýþlarla kesiþmesin yollarým, Kalmayayým riyanýn kahreden tuzaðýnda!
Söze öz düþsün hazan soluyorum ben yine. Ýfadesiz duygular kalemle savruluyor. Herkes duraksýz devam ediyor bildiðine, Susuyorum..bu sefer yüreðim yoruluyor !…