ZAMAN TÜNELİ

gecikmiþ zamanlardayýz
belki de, bu tünelin sonundayýz!


güzün sarý yapraklarý artýyorken gitgide
içimin doymamýþlýðýnda duran
bir kitap ayracý
baþa döndürüyor zamanýn içinde beni

bir yere mahkûm olmuþluðun umutsuzluðu ile
yakama yapýþýp, düþmeyen hüzün
kuzey rüzgârlarýnýn soðuðuyla içimde
ne çok çýð/lýk barýndýrýyor bende

yaralarý sarmaya çabalarken
zihnine musallat olan
anýlarýn yükünden, kurtulamýyor insan

bir zamanlar
hayat soluduðun yerin içinde
sürüp gider, bir banliyö sessizliði hükmü
sanki, zamanýn iki ucu da düðümlü

tenha sokaklarýnda
yabancý bir koku, dönüp dururken etrafýnda
artar, hayatýn peþine takýlma isteði

yaþamayý tetikleyen, daralan zamandýr elbet
beklemek ve ummak, yoktur artýk çünkü

insan denizinde yüzerken bile
yalnýzlýðýn kara deliðine çekildiðini hissedersin yine de

neþelenemeyen çiçeklerin
ýþýklý bir yüze bakmayan evinin duvarlarý
her gün, ayný sesin uzantýsýnda uyanýr

birçok dal kýrýlýrken
yerine gelmeyenin derin sýzýsý ile
yarým duyumsuyorsun her þeyi
yaþam kanat çýrpmýyor eskisi gibi
adamakýllý bir tenhalýk var yüreðinde

doðum ve ölüm, “hayatýn ön ve arka kapýlarý”* ki;
ön kapýyý geçen, arka kapýya da varacaktýr illâki

ben yokuþlarý gördüm, yokuþlarý bildim hayat boyu
daha bulamadým ki düz yolu…

ýþýk gelmiyor senden
sýnama beni / ne olur/ beni sýnama
hazýr deðilim Ya Hazret !



Hâdiye Kaptan


c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir,
*William Faulkner


Sosyal Medyada Paylaşın: