Aðaçlar þen, çiçekler þen, kuþlar þen;
Yaðmur gözlerinde bu ne veda havasý?
Dökülür portakal çiçekleri gidersen,
Martýlarýn gözyaþýný kim silecek?
Lâleler solunca, öksüzdür gülþen.
Diner mi günlerce manolyanýn yasý?
Bir bilsen neler aldýðýný, ah bilsen!
Þairin nefessiz kaldýðýný, kim bilecek?
Þiirimde sen, düþümde sen, ruhumda sen;
Can olmazsa, ne kadar dayanýr ten?
Gitmek için henüz çok erken,
Nereye gitsen, karþýnda anýlar bitecek;
Dilin bile varmýyor, “elveda” derken.
Sevgimin sýcak kollarýndan kayarken,
Hangi sevda sebil olup yetecek,
Sana gelip de hiç gitmeyecek?
Bir sana tutkundum, bir de maviye;
Gölge gibi düþerdim peþine.
Üzülünce, artçý þoklarýn yýkardý;
Dünyalarý verirdim tatlý gülüþüne.
Sevinçlerim ayyuka çýkardý,
Tortulu sancýlarým rafa kalkardý;
Hayrandým kuðu gibi süzülüþüne.
Bir pembe sayfada buluþurduk seninle;
Kuru kalabalýklarda, kaçak iki gönüldük.
Hazana inat, mevsimlerime bahardýn;
Erikler çiçek açarken, kanatlanýrdým seninle.
Tüm cümlelerimin öznesi, yardýn;
Florya sahillerinde el ele iki güldük.
Tohum gibi her yanýmda yeþermiþken,
Kesilir nisan yaðmurlarý gidersen.
Adýn bütün hücrelerime þifrelenmiþken,
Gitmek için henüz çok erken;
Bu ne firak rüzgârý, gelip zamansýz esen?
Gözyaþýmda sen, düþüncemde sen, ak saçýmda sen.
Seni nasýl sevdiðimi, ah bilsen!
09.04.2010
Muhittin Alaca