Gülen gözlerinden neþe saçarak,
Yýkýk duvarlarýmý onaran sendin.
Mavi bir yaþama kapý açarak,
Ruhuma þefkat kanatlarýný serdin.
Sýðýnaðým oldun çarçabuk,
Karþýlarken demet demet gül derdin;
Bir elmanýn iki yarýsý olduk.
‘Hoþ geldin’ derken dünyalar verdin;
Hoþ bulduk, sevda nakýþlým, hoþ bulduk.
Seninle gönül þamdanýna mumlar yaktýk,
Acýlarýmýzý bir balona baðlayýp uçurduk.
Gecikmiþ bir edayla, gürleyip aktýk;
En güzel yýllarý, yaþamadan kaçýrdýk.
Özlemin sarý sularýnda sararýp solduk;
Kör talihe, mutluluk iksirini içirdik.
Somurtkan takvimleri birlikte yolduk,
Gönül köprülerinden aþký geçirdik;
Hoþ bulduk, yürek yakýþlým, hoþ bulduk.
Gözlerinde sevincin nazlý yakamozlarý,
Bu aþýða can vermek için mi yaratýlmýþ?
Gamzelerin bir ömrün neþe kozlarý,
Alevli saçlarýnda güneþ mi taratýlmýþ?
Kirpiklerinde simlerin altýn tozlarý,
Yüreðin sabýr tülbentleriyle arýtýlmýþ.
Çile çarklarýnda öðütülen kulduk,
Döktük acýlarý, aþk ile dolduk;
Hoþ bulduk, maviþ bakýþlým, hoþ bulduk.
10.05.2010