bugün aklým kendine intihar süsü verilmiþ bir ceset ol diyor
birazdan namlusuna öfke duyan bir kurþun sesine bürüneceðim
gözleriyle ruhumu kirleten bir sevgilinin yalan aðzý mezarým
yýlanlar kuþlar bütün et yiyiciler biliyor
babamdan aldýðým mirasla doðmayan oðlumdan evvel öleceðim
tarih söylersem;
alnýma yazýlan çizgilere bir kýrýk not da siz düþeceksiniz
bu yüzden aðýt yakan bir keman sesine baðýþladým kendimi
bir çocuðun kelebek parmaklarýnda özgürce uçmalý ruhum
zaten el üstünde taþýnan bir tabuta koysam da bedenimi
kaldýrým taþlarýnda kitaplar okuyup kaygýsýz gideceksiniz
nasýl bir iklim býraktý bende bu üþümeyi bilmiyorum
yaþamaya yakýn duran hiçbir uzvumu sevmiyorum
göçmen kuþlar aldý cesur yanýmý
ürperince dikilen tüylerimden bile korkuyorum
dün gece gözlerimi çalýp
tanrýya inanmaktan dönen bir þeytanla buluþtum
gözlerinde suya yazýlan kareler
ve dilinde anlaþýlmaz naðmeler saklýyordu
dizlerini karnýna çekip
inancýný zedeleyen dualarýn zikrine duruyordu
ve ayný gece aklýný þarapla yýkayan bir kadýnýn memesinden
fahiþe yanlarýmý giydirdim
çocuktum
kanýyordum
yeryüzüne hiç düþmemiþ bir lisanýn sözlerinden
kapanmayan yaralarýmý emzirdim
sanma ki bu ilk güneþi batýdan doðuruþum
eskiden de böyle çýlgýn böyle deliydim
bu gece son kez çýrýlçýplak koynuna yatacaðým
masum bir yalanýn faili olacaðým
ellerimde unutulmaktan bitap solgun sayfalar
ve hesapsýz þakaðýný uzatan yorgun satýrlar
Senin için en sevdiðim masalýn kahramanýný vuracaðým
‘’bu yüzden hafifim bu yüzden uçuyorum
bu yüzden kendimi kendi altýmda görüyorum
ve bu yüzden bir Tanrý dansedip geçiyor içimden’’
Þiirin Ölü Çocuðu
Faik danýþman