Bir þarký söyle gecenin kadife sesinden
akþamýn kirli eteklerinden dökülürken hüzün
dolu bakýþlarla yaklaþ bomboþ duvarlara
eski bir çerçeve, solgun ve ölü bir resim
ya da antik bir saatin üzerinde biriksin zaman
önce ellerini baðla umudun ince beline sýkýca
sonra puslanmýþ gözlerinde masmavi iklimler büyüt
bir çiçeðin, bir böceðin ya da bir kelebeðin yüzünde
ay gibi, güneþ gibi, hayat gibi tekleþmeyi öðren!
Böyle yaparsan büyürsün ancak
ve anlarsýn bir insanýn ne kadar insan olabileceðini
Bir þiir oku kaleminin bile paslandýðý vakit
dizeler gönül þerbeti akýtanlarýn camdan kadehleridir
unutma! esrik bir rüzgâr gibidir þiire düþen her bir tasa
ve þiirler, cihanýn dilinde dolanan mersiyesidir aþklarýn
herkes bir þiirin þairidir okudukça!
Bir sabah belirle güneþten bile erken uyanmak için
býrak yüzünde eksik kalsýn uykunun tamamlanmýþlýðý
ellerinde taze bir yaprak yumuþaklýðýndayken seher ayazý
yüreðini çiylerin tenine dokundur usulca
bir çocuk gibi nedenlerine ve sonuçlarýna bakmaksýzýn
yalnýzca mutlu olmak için yaþa bazen
sana merhaba diyen güne selam ver ve övün kendinle
kuþlarýn senden çok zaman önce
ve dünya yaratýldýðýndan beri övündüklerini de bilerek
övün kendinle… bazen övünmek için basit bir sebep bile yeter insana!
Gökyüzü senin, toprak senin, kudretle akan su senin
bu sapsarý güneþ, bu bembeyaz bulutlar
ve bir sicim gibi uzanan belirsiz ufuklar senin
sen varsan anlamý vardýr bütün bunlarýn
ve görebildiðin kadarýyla insansýn unutma!
Þimdi kapatýp gözlerini bütün dünyaya
bir toz bulutunda yok olduðunu düþün her þeyinin
gözlerini açtýðýnda bedenin hala diri, zengin
ve bir canýn var hala yüreðinin ortasýnda
týpký bir kâbustan uyanmak gibidir o an yaþamak
caný çekilmiþçesine öldüðünü sanarak!
Bir bebek gibi dokun hayata parmaklarýnýn ucuyla
sütünü em doða ananýn, hala dudaklarýn saðlamken
bu kadar altýn, bu kadar gümüþ ve bu kadar elmasken dünya
sarrafýyken sana sunulan bütün hazinelerin
ve manevi yükünü taþýyacak gemilerin varken kalbinde
soyun boþluða doðru kötülüðü, iyiliði elzem sayarak
unutma herkes biraz melek ve biraz da þeytandýr yaþamda
bir þiir yaz tüm zamanlarýn þairlerinin ruhuna ithaf
adýný hayat koy, kýta kýta, beyit beyit aksýn harfler
dimaðýnda biriken mesellerin dinmez saðanaðýnda
çiçeklerin boy verdiði yerde olduðunu öðren
Tepende hiç kirlenmemiþ mavi gözlü dev gökyüzü
bastýðýn yerde gün geçtikçe ölen adýmlarýn izi
ve gözlerinde koca bir Ýstanbul fotoðrafý belirirken
yaþadýðýný anlayabilirsin belki de
Unutma! Hayat her insana sunulmuþ en deðerli hediye
yer, gök ve yaþamýn bütün þeyleri hizmetkârken bize
adýný ‘hayat’ koy yüreðinde atan o þiirin…
Nevzat KONÞER
Nisan 010