oyun hamuru gibiydi hayat yalnýzca çocuklarýn yoðurduðu
orasý kaldý bir tek orasý aç karýnlý ülkelerin bile kuþatamadýðý en zengin ve en mutlu ülke
orada baharlar yusufçuk yüreklere perçinli güvercin kanatlý adýmlar atarken her can orada hüzün parçalý bulutludur bir kaç dakika yüzü çaðlayan haykýrýþlýdýr çocuklarýn yaþamýn düþeþ gelme ihtimali arasýnda tadý bal tadý kaymaktýr oyunlarýn
yalnýzca biz kaldýk bir tek yaþlanmayan koca bir yürek köhne merdivenler gibi çatlak ve yorgun arnavut kaldýrýmlarýn eþiðinde mai renginde yýrtýk bir beden...
çocuktun çocuktuk hep büyümeye özendiðimiz onlu yaþlarda büyüdük ve göðe erdi baþýmýz gök hala masmavi gök hala temiz dudaklarla mý öpüyor bizi
bir tek orasý kaldý bize ait tek ülke ne paranýn hükümdar olduðu ne de sömürüldüðü bütün haklarýn güneþi bile rahatýna düþkün yaðmuru bile ýslatmayan rüzgârý rüzgâr cemresi gönüllere düþen erguvan kokulu baharlarýn damýtýldýðý cennet ülke
orada sonsuz huzura bekçidir çocuklar saklambaç kulelerinde çelik çomak düþerken rüyalara körebe vakitlerinde lastik toplar hýþýmla patlamaz bedenlerin üzerine
keþke vaad edilmiþ bir topraðýn peþinden koþmasaydý birileri tarih boyu keþke vaad edilseydi mutluluklar ömür boyu
orasý kaldý bir tek orasý biz büyüdük ama çocuk býraktýk aklýmýzdaki yeri zenginim/ zenginsin/ zenginiz bugün cebimizde saklýyoruz o þeyi
adý oyun ülkesi...
Nevzat KONÞER Mart 010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevzat KONŞER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.