SESSİZ FERYAD..! (ERZURUM)

Bir kara tren içinde yolculuk.
Ýstikbal kaygýsý sürükleyen.
Ve menzil…
Erzurum garýydý beni bekleyen.
Çýðlýklarýný kesti demir atým.
Yavaþ yavaþ yanaþtý gara.
Ve tüm koridorlarda,
Ýnce bir ses, garip bir yaygara;

“Erzurum…. Ýnecek kalmasýn”

Ýþte böyle geldim Erzurum’a sessiz ve sakin,
Þehrin sessiz feryadý içime iþledi lakin.
Her taþ, her aðaç geçmiþi haykýrýyordu,
Yanýmda Þükrü Paþa gizlice aðlýyordu.
Diz çökmüþtü Yakutiye gönül daðlamakta,
Kim geçebilirdi acep onu aðlamakta.
Süzülürken gözlerinden damla damla yaþlar,
Haykýrýyordu, yalvarýyordu, nerde dadaþlar.

Yakutiyem, kimse derdin bilemez,
Dadaþým uyumakta þimdi gelemez.

Bir ses duyuldu birden, ötelerin ötesinden,
Miras deðil miydi bu þehir Türk’ün dedesinden,
Dikilmemiþ miydi al bayrak Erzurum kal_asýna,
Zidan deðil miydi bu þehir ermeninin alasýna.
Þimdi yanmaktasýn, görüyorum Aziziye’m,
Yüzüm yok ki sana dur, sus aðlama diyem.
Aðlasýn Çýrçýr, aðlasýn Tosya, aðlasýn Gez’im
Ben Osmanlýyým fakat hani ya ayak izim.

Geçmiþimi doldur da sun bana tasta,
Bekleme gelemez, dadaþým çok hasta.

Yetim kalmýþ, Çifte Minare, Kur’an okunmuyor,
Nerde talebelerin inciler dokunmuyor.
Lala Paþa’m neden mihraplarýn þimdi sedasýz,
Bir taþ yýðýný deðilmisin ki, Sen Hüda’sýz.
Öyleyse nedir bu gurur, ne endam böyle,
Haykýr Bir’in ismini bir çift söz söyle.
Nenem Hatun, sorularým cevapsýz kalýyor,
Senin boynun eðilmiþ,benim içim kanýyor.

Dadaþ, dadaþ diye haykýrsak da ne çare,
Dadaþým uyanmýyor, yürek bin pare.

Ve Palandöken… En diki dik baþlarýn,
Gururu olmuþsun artýk Dadaþlarýn.
Ne vakit görsem, duman var baþýnda.
Senin olsun suyun, ekmeðin de aþýn da.
Rüzgarýn yetmez bana, esse de serin serin,
Ey kahpe medeniyet, bu hal senin eserin.
Bana Ruhum lazým, O’nu benden almayýn,
Bu devran böyle gelmiþ, gidecektir sanmayýn.

Ýþte. Ýþte uyandý Dadaþým doðruldu yataðýndan,
Þimdi baþý daha dik Palandöken daðýndan.


Sosyal Medyada Paylaşın: