KAHROLSUN..!

Telafisiz yýllarý aþýp da geldim.
Beynimde dinmeyen uðultularla,
Bu akþam saçlarýma,
Birkaç ak daha ekledim.
Dört duvar arasýnda yaþam kavgasý,
Cinnet akþamlarýnda suçlardýr kabaran.
Ve gözlerimde yaþtýr, kaybolan mazi.
Ben miyim?
Bu kendi kendine söylenen zavallý ihtiyar.
Ben miyim titrek bakýþlarýnda,
Salýncaklar kurulan?
Ya bu hayat denizinde,
Aþk fýrtýnalarýnda boðulan,
Kaybolan ben miyim?
Neden seda vermiyor artýk aynalar?
Nerede saçlarýmdaki tarak izleri?
Yaþama sevincim.
Mutluluklarým, haykýrýþlarým nerede?
Ürkek bakýþlardaki heyecandýr özlemim.
Hasretim, kara geceme doðmayan güneþtir.
Kaybolan yarýnlarým,
Söylenmeyen umutlarým,
Kimi zamanda bir postacýnýn,
Açýk mavi ceketinin yakasýna düþen,
Bir damla gözyaþýdýr feryadým.
Söylesem neye yarar, çektiðim acýlarý,
Daðlar dinlese, taþlar dinlese neye yarar.
Dinecek mi gönlümdeki zalim fýrtýnalar.
Çorak çöllerimde güller açacak mý?
Yeniden aþýk olacak mý yüreðim.
Yeniden, yeniden mutlu olacak mý?

Anladým, dönüþünüz yok zalim seneler!
Ellerimde bu titreyiþ hiç bitmeyecek.
Yarýnlar olacak, çiçekler açacak da;
Aðlamaklý gözlerimde, yaþlar dinmeyecek.
Ne gelir ki elimden, ne söyleyebilirim.
Omzumdaki kabahati kime yükleyebilirim.
Suçlu benim, idamlýk benim.
Kahrolasý yüreðimdir!
Sevmeyi bilemeyen.
Geleceði göremeyen,
Kahrolsun! Dileðimdir.


Sosyal Medyada Paylaşın: