BÜYÜDÜM İSTANBUL

yaðmur uyandýrmýþ, yine bu sabah istanbul’u,
ama uyanmamýþ,ne de çok istanbul’lu,
bomboþ yollar,yollar ýslak ve parlak..
çýkýyor sokaklardan,üçer beþer acele ile,
elleri ceplerinde,kafalar batmýþ omuzlara,
küçülmüþler anlayacaðýn,buz gibi soðuk
yüreklere iþlemiþ,belli ki uyanmamýþ ama;
yürüyor otobüs duraðýna..durakta da üç kiþi,
sýðýrcýk gibi dizilmiþler altýna saçaðýn.
ince ince yaðýyor,ayaklar bir sað bir sol
deðiþmede,sanki islanmayacaklar.görünmedi hâlâ,
otobüs motobüs,hep de geç kalmaz mý?
soðuk ya,rahmet de yaðýyor ya,ýlgýt ýlgýt
esen rüzgârý,gel de arama þimdi,kim
þikayet eder ki ondan bilâkis baðrýný,
yüzünü açar,saymak istersin damlalarý,
nerdee daha çok var,anladým ki;üþümüþüm
düþledim yine kendi kendime..
çatýlarda kiremitler yepyeni,temizmiþ gibiler,
karanlýk ya,yaðmur ýslattý ya,örtülmüþ
çirkinlikler.. sokak kedisi bile güzel gözüktü
gözüme,çöp möp de yok sanki.
þuradaki ev,þu takozdaki külüstür bile,
yepisyeni gözükmüyor mu?
þu oðlanýn yaðlý saçlarý,boyasýz potinleri
benimkiler gibi sanki.iþte göründü ýþýklarý,
geliyor 76 c..durakta hareketlenme,yer tutuluyor,
kapý ayarlanýyor,hafiften telaþ niye ki?
bomboþ koltuklar,þoför bakmýyor bile,
binenlere gazlýyor.
yere vuruluyor ayaklar,koltuk beðenilmiyor
yerler deðiþiyor nedense,buz gibi arabanýn içi.
bulutlar geçiyor birbiri üstüne,gün oluyor,
güneþ doðuyor, kýzarýyor otobüsün camý
yanýyor sanki.gökyüzü üstümde,koklamak,
içime çekmek istiyorum.tekerleklerden bir
fýþýrtý doluyor hýzlandýkça,bir de
þanzýman sesi uðuldamasa arkadan..
içi boþ ya, zýp zýp zýplatýyor.
tepeüstüne geldik.o da ne,durmadý þoför;
’’niye diye ’’ soruyorum,’’kýmýldamadýlar abi’’ diyor, lakayýtsýzca..
kýmýldamak gerekiyormuþ, öðrendim.
incirliye geldik burda yaðmýyor,yerler
kuru,koþturanlar daha bi çok,gün de
açýldý bir hayli,gri-mavi ardýnda,kýzýllýk
içinde beyaz da bulutlar,ressam olmak var.
benim sayýlmaz mý,bu sabah buralar
elimi uzatsam,tutamasam da,yaþasam
bir köþesini,birkaç semtini,þart mý,
boðazý,kadýköy’ü,levent’i..
oralarda da gün doðdu,pencereler kapalý
evler sýcak,kahvaltýlar bile hazýr deðil.
vakit kalkma vakti olmadý.gün olur,
güneþ yükselir,iþ baþýna çok var.
kapýcýlar dolaþýyor mahallede sepetler elde,
kimi gidiyor,geliyor kimi,suskun..
istanbul içinde istanbul,
orasý da,burasý da istanbul,
caným çeker sokak simidini,
yanýnda da vapurun çayýný
titreye sallana,yana yakýla
deniz tutuyorsa baþ tarafa oturma..
ben de düþkünüm o’na
deniz kokulu topraðýna,
ekmek arasý balýðýna,erguvan kokulu
hisarýna,ille de midye tavalarýna,
ben de düþkünüm o’na,ellerim çamur
olsa da,balýk kokar topraklarým.
en güzellerini topladým çiçeklerin,
gezdirdim tüm istanbul’u cebimde
ah’lar vah’lar içinde,denizkýzý
bodrum’a inmiþ diyorlar,varsýn insin.
kýzkulesi tam boðazýn giriþinde,bilir
yerini,gemilerde artýk direkler yok,
dumanlarý da tütmüyor artýk
azalsa da rýhtýmlar,gelmese de vapurlar..
motorlar dolaþýyor yakýþmasa da,
baðýra caðýra yakýþmýyor istanbul’a
sanki özlüyorum,titreyen vapurlarý,kalkýþta
kara dumanlarý, iskelede bekleyen
sabýrsýz insanlarý..sildiler dumanlarý vapurlardan
titremiyor,üþümüyor þimdilerde vapurlar..
isatanbul büyüdü,ben de büyüdüm
heybemde istanbul,kalbimde istanbul,hatýralarda istanbul
bir gün vücudum topraklarýnda istanbul...


halûk gürses
Sosyal Medyada Paylaşın: