Son Sonbahar

Son Sonbahar

Sonbahar son kozunu oynuyordu Kasým’ýn son günleri…
Kýþa karþý son direniþler.
Güneþi gösterip üþüten bir hava,
Nereden estiði belli olmayan baþýbozuk rüzgârlar…
Sonbahar! Yine bana uyuyorsun.

Bu sene sarmadýn beni, ýsýtmadýn.
Ellerim boþken bile vuslat duygusunu hissederdim seninle.
Þimdi sen de öyle bir yüz çeviriþ yaptýn ki bana…

Ben her ayrýlýþta sana kavuþurdum.
Bu yüzden ayrýlýþlar olmadan sen olmazdýn.
Ama nedense herkes seni suçlardý gidenler yüzünden.
Gidenler zaten gitmek için gelenlerdi.
Hani insan bahaneler arar ya avutmak için kendini,
Onlarýn sebebiydin sen.

Severdim geliþini, ýlýk rüzgârlarla içime iþleyiþini.
Saðanaklarýnla söndürüp içimdeki yangýný, rahatlatýrdýn beni.
Sen gelirdin serinliðinle, yaktýktan sonra yaz güneþi kalbimi.

Ýþte bu sefer benimle deðilsin.
Ilýk deðil, soðuksun artýk.
Damla damla deðil, seller gibisin artýk.
Ayrýlýklarýn ateþini afetlerle geldin söndürmeye…
Yüz çevirip gidenlerle gönderdin ýlýk rüzgârlarýmý.
Terk edip býrakanlarla gönderdin içimin serinliðini.
Sevdasýndan cayanlarla yolladýn ferahlýk damlalarýmý.
Býrakmadýn ki bana yaþanacak bir mevsim.
Soðuðum, seller aldý götürdü gözlerimin kuruluðuyla birlikte topraðýmý.
Sana ne oldu sonbaharým?
Bana ne yaptýn böyle?
Topraðým yok, selinde boðuluyorum gözyaþlarýmýn.
Sert rüzgârlarýnda savruluyorum kayboluþlarýmýn.
Fazla fazla ödüyorum bedelini aldanýþlarýmýn.
El sallayýp yine arkama döndüðümde sana sarýlacaðým sanýyordum oysa.
Yine sen saracaksýn sanýyordum açýlan yaralarýmý.
Bu sefer kendine de mi el sallatýrdýn yoksa?
Ne yaparým sadýk dostumun kucaðý kaybolursa?
Gecelere sakladýðým gözyaþlarýný ay bulursa?
Desene kýþtan kaçýþým yok, önüm arkam saðým solum kýþ artýk!
Bu sefer erken yakaladý beni.
“önüm arkam saðým solum sobe” dedi iþte…
Yapraklarýna saklanamadým, saklamadýn beni.
Dalkavuk ve ortalýkta bir ayazdayým. Üþüyorum sonbaharým, üþüyorum…

Gözdenur ECELLÝZZ
Kasým-2008
Sosyal Medyada Paylaşın: