MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Bugün 18 Oldum Aralık
ecellizz

Bugün 18 Oldum Aralık



Bugün 18 oldum Aralýk,
Bu sene beni 18’e taþýdýn, üzerine 18. basýþým.
Ve hala dehlizim karanlýk!
18 oldum Aralýk!
Onsuz doldurdum ciðerlerimi yýllardýr.
Dýþarýya çýktýðýmda yine yalnýzdým.
Kendimle; 18’imle, sensiz ise sayýsýzdým.
Ýþte Aralýk’ýn 11’i…
Bir sonraki 11’e kadar taþýyacaðým karanlýklarý.
(geçtiðim yerlerde gölgem büyüyüp karanlýklara bürüyecek oralarý)
Ben… Aralýk’ýn 11. yayý…

18 oldum Aralýk!
Yürürken yalnýzdým..
Kendimle, 18’imle, bilinmeyeceðimi bilerek kaygýsýzdým.
“sevilmeyeceðimi hissederek”.
14’üme kadar doðum günümü yaþadým.
15’imden sonra yaþ günümü..
(tam 15den vuruldum kederlerin taþýnda.)
Hep gülerek baþladým 11’e!
Saat 13’te býraktým gülüþümü.
14’le yürürken, adýmlarýmla ilerleyip buldum düþüþümü…

18 oldum Aralýk!
Onsuz doðdum, onsuz doldum.
Bugün yapacaklarýmý aklýmda kurdum.
Yürüdüm, sustum…
Duygularým benle, bendi. Yine kendimdi.
Duramadým aklýmýn planlarýna korkularýmý kustum.
Çýkardým telefonumu aradým.
Evet korktum!
Ben, bendim yine. “ben”den korktum!
Duygularýmý kendimden alýkoydum.
Ben, benden korktum!
Benim beni benlikten çýkarmasýndan korktum!
Rehberi açýp aradým.
Biraz inatlarýmdan, gururumdan, yalnýzlýðýmdan kalben buruktum.
Doðrusu ben 18 olmuþtum ve aðlamaktan korktum.
Ýnsanlar yanýmdan gelip geçtikçe sanki yoktum…
Akrebim 3’te yelkovaným 12’deyken.
Ben 18’imde, Aralýk’ým 11’inde… Soluktum…

Aramýþtým bir arkadaþýmý.
18’imi bilsin bilmesin umurumda deðildi.
Ben beni korkutmuþtu ve gülmek istedim
Ve güldüm de.
Yanýmdan geçenleri, arabalarýn içindekileri durdurup;
“18 oldum!” demek istedim.
Elimi uzatýp “hadi doðum günümü kutla” demeyi düþündüm.
“yaþ günüm” olmasýn, 18’im bana somurtmasýn diye,
Kollarýmý iki yana, açýp yolun ortasýnda baðýrmak!
Ýnsanlar bana gülerken onlara katýlmak istedim.
Gülmek istedim… “yaþ” günüm olmasýn bu sefer diye.
Ýstiyordum ama yapamýyordum.
Elimde kalemimle her yere yazýlar yazmak istedim.
Reklâm panolarýna, afiþlere, lokantalarýn kapý önündeki menü tahtalarýna…
Bir de bir sürü fotoðraf çekinmek istedim.
Biliyordum, fotoðraf çekinirken gülecektim.
Ya da sadece diþlerimi gösterecektim?

18 oldum Aralýk!
Bu 11’inin üzerine 18’inci basýþým.
Düþlerim bulanýk.. Siyahýma çarpýyor aydýnlýk.
(gözümü alýyor, gözlerime alýþýk deðil yaþlar, ýlýk)
Ve ben, duru durgunluklardan uzak ve karmakarýþýk.
Ýsteyemez hissettim kendimi.
Hakkým yoktu sanki.
Doðrusu ben 18 olmuþtum…
Çocukluðumla birlikte sanki ben de solmuþtum.
Ama çocukluk hayallerimi 17’imde býrakamamýþtým.
16’ydý saat…
Beklemiyordum hiçbir þey.
Hiçbir þeyi beklemiþ olmaktan yorulmak istemedim.
Bazen, bilmek o kadar yoruyor ki insaný.
(Öðrenmek için geçireceðin zamandan daha çok yoruluyorsun)
Yanýmda bir gölge. Yürüyordum, kelimeler çýkarýyordum.
Kulaksýz gölgeler dinliyordu beni.
Biri doðum günümü kutlayýnca;
Gülemiyordum, sevinemiyordum, nedensiz.
Yürüyordum yanýmda bir gölge…
Ýstemiyordum, kimse kutlasýn yaþ günüme doðum günün deyip de, sebepsiz..
Üzülüyor muydum ki? Aslýnda bir beklentim yoktu gerçekten.
Olmamasýný incinme korkularýma dayandýrmýþtým.
Yoktu öyle bir korku…
Beklemiyordum sahiden.
Çünkü yaþ günüm kutlandýðýnda
Gülemiyordum kalben,
Sevinmiyordum hiç,
Ýnmiyordum, inemiyordum çýktýðým kurtarýcý sandýðým aðaçtan, sanki edilecektim linç.
Neden buruktum peki?
18 mi oldum yani Aralýk?
Neden, neden gözlerim Karanlýk?!
Ýçimde neden bir nebze mutluluk, heyecan, istek yok?
Umutlara açýlan düþ kapým hep aralýk,
Ayým da Aralýk ve 11’indeyim.
Ama ayaklarýmda, ellerimde, bedenimde bir murat yok ki
Gidip açayým.
Heyecan yok!

18 oldum Aralýk!!
Doldum, doldum, doldum Aralýk!
17’ye geliyordu saat.
Akrebim 5’te yelkovaným 7’deydi.
Aralýk’ým 11’de, hüzünkovaným 14’ümde maziydi.
Yürüyordum eve doðru…
Gölgeler sadece bana aitti.
Kimse yoktu yanýmda yürüyen.
Kulaklarýmda bir þarký çalýyordu.
Ellerim ceplerimle, gözlerim yerdeydi.
Ben 18 olmuþtum.
Bu yaþýma kadar istediðim þeyleri yapamadýðýmdan,
Yeisle dolmuþtum.
Üzülüyorum evet.
Gözlerimin yerde oluþunu karþýmda dikilenlere yüklemeye çalýþýyordum.
Sükût içinde…
Tasamýn sebebine somut bir hadise, kiþi, fikir arýyordum.
Sukut içinde…
Kasvetliydim evet.
Ýlletini bilmiyordum.

Saatler ilerledikçe kaçmak istiyorum!
Kaçmak insanlardan, kimseyi görmek istemiyorum.
Belki de 18’imden kaçmak istiyorum, bilmeden.
Konuþmak istemiyorum.
Þu gevezeyi sadece Aralýk’ýn 11’i susturabiliyor.
Nedense caným hiçbir þey yapmak istemiyor.
Öylece duruyorum.
Durdukça boðuluyorum.
18’imi daha bir dolduruyorum!
18’imle doluyorum.
Ýþte gerçek hayat bu diyorum.
Yüzüme tokat gibi þaplýyor Aralýk’ýmýn bu seneki 11’inin sillesi…
18’im üzerime basýyor, eziliyorum

Apartmanýn kapýsýna gelmiþtim.
Otomatik ýþýk beni karþýlamýþtý.
Anahtarý çýkardým cebimden ve…
Yine bir test yaptým.
Dýþ kapýnýn anahtarýný tutup kapýnýn açacaðýna götürdüm.
Doðru tarafsa kurtulacaktým bu sýkýntýdan sanki.
Maalesef…
Cevabýmý anahtarýmdan aldým.
Yine ters tutmuþtum.
Kederime keder katýldý sanki, içim aðýrlaþtý.
Hissiyatýmýn bir ederi mi vardý?
O anahtar sanki alay etti benimle.
Açtým girdim içeriye, yaslandým kapýya.
Otomatik ýþýðýn sönmesini bekledim.
O nasýl harekete duyarlýysa,
Ben de hareketsizliðe kendimi uyarladým.
Hiç hareket etmedim.
Sadece kulaklarýmdaki müziði dinledim.
Ve yine cefamý birine yüklemeye gayret ettim.
Sebebe dayandýrmaya çalýþtým.
Nerede olduðunu bilsem,
Bir bilsem, içimde nerede saklanýyor bu ateþ?!
Hava soðuk, ellerim ceplerimde, aðzýmdan çýkýyor dumanlarý…
Öylece durdum kapýnýn ardýnda iþte.
Sonra yavaþ yavaþ, tek tek çýktým merdivenlerden.
Çýktýkça 18’imi daha çok dolduruyordum.
Her basamakta 18’imle doluyordum adeta.
Büyüyordum kahretsin!
Bastýðým her bir taþta onu içimde hissediyordum.
Bastýðým her taþtan basamak, donmuþ, yaþtan bir mermer gibi içime giriyordu sanki.
Ve daha da aðýrlaþýyordum manen.
Bir sonraki katta yüzleþecekmiþim gibiydi 18’imle.
18 olmuþtum evet!
Sýfatýný bulamadýðým kaygýlarla dolmuþtum.
Eve varýþýma 10 basamak kala durdum.
Yaslandým duvara. Belki de 18’imle yüzleþmenin kaygýsýný
Azaltmak için þahýslara, olaylara duvara dayandýðým gibi dayanmak istedim.
Onlara yüklemek, yönelmek istedim.
Nefes almak…
6571 gündür ciðerlerimi doldurup boþalttým.
18 olmuþum? Ne çabuk…

Hiç hareket etmeden bekledim.
Þarkýnýn nihayetine geldim. Ve… 17’min zevaline.
Son 10 basamaðý da ilk sað ayaðýmý basarak çýkmak için hareket ettim.
Iþýk yine “buyur” dercesine yandý tekrar üzerimde.
10 basamaða 17’mi sýðdýrdým. Saate baktým 17.00.
Kapýyý açtým ve artýk içerideydim.
18’imleydim, sessizliðimleydim.
Ve kapattým kapýyý 17’me ve çocukluk hayallerime veda ederek.
Dürbünden baktým… Iþýk onlarý aydýnlatmýyordu.
Hareket etmiyorlardý çünkü. Göremiyordum.

Þimdi odamda yataðýmdayým.
Akrebimle 11’de, yelkovanýmla 58’deyim.
Kabul ediyorum ben artýk 18’imdeyim.
Ve iki dakika sonunda,
Aralýk’ýmýn 11’ine 18’inci basýþýma da elveda diyeceðim.

Bir þeyler yapamadým.
Ýstediðim 18 olmadan yapmaktý bazý þeyleri.
Kayda deðer ne yapabildim ki?
Afsalým almýyor, kahroluyorum düþündükçe!
On Sekiz sene!
Nasýl geçti?
Öylece…
Yapabilecek gücüm, aklým, saðlýðým varken,
Nasýl hiçbir þey yapamadým!
Nasýl bir eser koyamadým ortaya?
Sadece defterlerde, ajandalarda yazdýklarým var, orada-burada.
Nasýl diyorum!
Kahroluyorum…
Kendimi affedemiyorum!
Zamaným hesap sorarsa benden?
Ne cevap veririm?!

Ýçimdeki karýþýklýklar, yer deðiþtirmeler, taþýnmalar yeni hayatýma.
Yeni hayatým için onlar ayaktalar.
Bir þeyler yapmak için, bana kendilerini hissettirmek için isyandalar.
Evet, sizleri hissettim.
Aralýk’ýmýn 11’ine 18’inci basýþ günüm boyunca kasvetime,
Umutsuz ve mutsuzluðuma, sýfatýna emin olamadýðým kaygýlarýma
Bir illet aradým ya artýk aramýyorum.
Evet, fark ettim.
Üzgünlük sandýðým içimdeki isyanlardanmýþ.
Ve aklýmda anlayamadýklarýmý çözmeye dair,
Kalmadý soyut bir çizim.
Kalbim, ruhum, içimdeki her þey;
Evet, anladým çabanýzý sizin.
Aklým, fikrim, fark etmemiz lazým arýk bizim.
Kalbim, ruhum, düþüncelerim!
Artýk bir þeyler yapmamýz lazým bizim.
Ellerim reþat-penah kalemimden ayrýlmamalý,
Reþahat-i kalemim hakikatlerden sapmamalý.
Ellerim, bileklerim, aklým, fikrim!
Kabul ettim, fark ettim.
Artýk bir þeyler yapmamýz lazým bizim!
Ben artýk On Sekizim…

Saat 01.20, artýk uyku vakti geldi.
18’im benim omuzlarýmda,
Yorganýmý da 18’imin üzerine çekiyorum.
18’imle ilk uykum,
Anlayacaðýz gelecek günlerde,
Acaba ne kadar 18’imle aramýzdaki uyum?

Gözdenur Ecellizz
11.12.09

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.