Sukûta nâzýr bir nûn düþtü gönlüme
Mürekkebi ufka çalan kýzýl
Yansýrken asil duruþu kaleme
Mime döndü kifayetsiz sözler...
Vuruldu mührü
Ve kalem sustu.
Kýyamete sakladý sýrlarýný...
Söndü yýldýzlarýn alevi bir bir
Sevgiyi tüketti kýsýk mum ýþýðý
Eridi kor süzgecinde imanýn
Donuklaþan bir hayal efsunlu gözlerinde
Kayýp þehirlerin ýssýz gemisiydi
Sevda saçaðý...
Suskun bir vâveyla koptu umut denizinden
Kavlinde teslimiyeti kuþandý *ikra*
Ahlakýn râyihâsýnda yýkandý ummanlar
Bir avuç nilüfer yapraðý
Kayboldu o nurla
Zifiriydi gece akýp gitti sonsuzluða...
Vakit en masum þafakta karar kýldý
Çöle döndü o yemyeþil bahçeler
Tekebbür mahrum edilmiþ kavmin ezikliði
Teslimiyet son tespih tanesi...
Mahzun güle ab-ý hayat bahþetti
Kudretinden teselli sundu bir nebze...
Sen üzülme ey sevgili!
Ýnkarý vird edinenlere
Yunus’un niyâzý gibi
Nûn ve sabýr hürmetine...
Mübine râm oldu kordan yürekler
Pasý silindi kirlenmiþ seslerin
Ýkram olunan öðütle
Gözyaþý eðildi kýrýk dal gibi
Þükür edâsýyla suskundu âlem
Bir hikmet-i âlâ ahsen-i beþer...
Züleyha Özbay Bilgiç
Kütahya