-Sen de yakut gülüþlerin celladý kesildin
Giyotininde yýkadýn da aðarmýþ baþýmý aðýr aðýr
Yine de küfre yeltenmedi tek odalý yüreðim-
I
Var git…soluðun çýkmaz bir sokak baþýnda
Çamur kokulu ceviz kapýlarda tokmaktýr kulaðým
Ýkindi vakitleri girerken sürgülü pencerelerden
Güvercin beyazlarý aðlardý bir geminin güvertesinde
Dalgalarda çocukluðumun dalgacý sesi yüzerken
Martýlarý bile dil(l)endiren bu mavi örgülü çarþaf
Açýlan bir kilit gibiydi gün ertesinde
Sevmek kendime söylediðim bir yalansa eðer
Her adam yalana alýþmýþtý istemle
Bir kez olsa bile sevilmiþti herhangi bir kadýn
II
Duvarlar…derin bir sükunun arifesinde
Yürüdükçe arþa uzanan dað yollarý gibi
Uludukça sesimle dokunan Samanyolu’nda
Eski bir mutluluðun silahlarý çekilir aniden
Gülmek haramdýr/ güldürmek günah
Ay hilal makamýnda otururken baþýboþ
Ben kara gecenin kanatlarýnda/ mesulüm maiden
Kir tutuðu sokaklarý yýkasa da rüzgâr
Saðanaðýn imzasý tutmaz bedenimin yýrtýk sayfalarýný
Kaç zemheri sürgünde kanadý da ayaklarým
Karlý tepelerine bulaþtýrdým can izlerimi
III
Hayat… yönü belirsiz uçurtmalarýn göðünde
Gökkuþaðýna umut çiçekleri karalamaktýr
Keskin gözlerinde kuþbakýþýyken doða ana
Beynimde voltalar atan yalnýz bir kartalýn
Kanatlarýnda açýlacaðým belki öz/gür düþlere
Ve yepyeni günler ödünç alacaðým güneþten
Belki kara bir humma olacak vuslat/ aþkýn nezaretinde
Belki iklimin olacaðým sulak türkülerin sesinde
Var git sevgili…kader nasýlsa ensemizde…
Nevzat KONÞER
Þubat 010