-Çiçekleri-

Ezildi, kurudu çiçeklerim. Kopardýlar gönlümden…
Bir adam vardý þehrin bir yerlerinde.
Bir zamanlar benim için sakladýðý çiçekleri olduðunu öðrendim.
Artýk bahar gelmeliydi yüreðime!
Koþtum ona öyle bir teslimiyetle…
Kýrlardan geçtim…

Sonunda karþýma dikildi, dedi “geçemezsin buradan ileriye”.
“yokuþlar var, kýþ var buradan ötede”…
Sustum… Sonra fark ettim ki üzerim yýrtýlmýþ, yara almýþým?
Nedenini merak edip geldiðim yere baktým.
Meðerse hepsi yalanmýþ, ben kýrlardan deðil dikenlerden geçmiþim.
Sürekli o çiçekleri düþündüðümden dikkat etmemiþim, anlayamamýþým, fark edememiþim.

Bir ona baktým, bir de arkama. Bir an dönmeyi düþündüm.
Gördüm ki arkamda kalbime batmak için beni bekleyen dikenli yollar var.
Belki ilk seferki kadar ucuz kurtulamam.

Tekrar baktým ona. O da bana.
Ayný þeyleri istesek de bilmiyorduk, belki de söyleyemiyorduk
Birbirimize zarar vermekten çekiniyorduk.

Sustum… O dinledi.
Sustu… Ben dinledim.

Öðreniyorum, meðerse o kimseye izin vermezmiþ geçmesi için.
Çünkü bana büyüttüðü çiçeklerin artýk solmasýný beklermiþ.
Solsun ki onlara ulaþmak isteyip de yara almayayým, yorulmayayým.

Kýzýyorum ilk önce “madem öyle neden bu tarlanýn baþýnda deðildin?!” diyorum.
“neden beni durdurmak için tarlanýn ortasýndasýn?”
Susuyor… Dikilip kalýyoruz orada.
Sanýrým benim gitmek isteyeceðimi düþünmemiþti oraya.
Öðreniyorum… Meðerse o kendini kaybetmiþ bu yolda.
Beni tanýmadan önce, o da anlamadan gelmiþ kalmýþ burada.
Kurtulmak istemiþ yýllarca o çiçekler yetiþmeden daha.

Susuyoruz… Ne geceler geçiyor, yaðmurda ýslanýyoruz.
Üþüyoruz, ellerimiz ayrý.
Düþünüyoruz, bir yol olmalý?
Korkuyoruz…

O bana daha yolun baþýnda olduðumu, baþka bahçelere gitmemi söylüyor.
Ama yapma çiçeklerden baþka benim için yetiþtirilen çiçek yok! Bilmiyor…
Bekle diyor, bekle… Ama zaman geçiyor, beklemiyor.
Daha çok ýslanýyoruz, daha çok güneþe susuyoruz,
Ve daha çok birbirimize bakýp susuyoruz.

Sonra “ben gitmeliyim” diyor.
Gece oluyor, oturmuþ ayný yerde öylece duruyoruz.
Rüzgârlar esiyor, dikenler bir oraya bir buraya savruluyor.
Yaðmur çiseliyor.
Bir þarký söylemeye baþlýyorum sonra:
“çok su verilince ölür ya çiçekler, çok aðlarým çürür gözlerim gidersen eðer.
Ben senin gül bahçende oyunlarýyla mutlu ve affedilmeyi çok seven yaramaz bir çocuðum.
Sen ne güzel güldün, solmuyordun. Hem çok seviyordum, hem beni yormuyordun.
Çiçekler sevildikçe büyür. Gitme diyorum sana gitme, çiçeklerim benimle ölür.
Buralardan gitme buralar gitsin, sen gitme! Gitmek çözecekse, biri gidecekse, buralar gitsin sen gitme…”
Diye devam ediyorum…
Arkasýný dönüyor, ne düþünüyor ne hissediyor bilmiyorum.
Belki de beni duymuyor.
Ama anlýyorum sonra…
Anlýyorum, zaman doldu!
Bana yetiþtirdiði çiçekler soldu! …

Oysa ben tutup ellerinden, birlikte geçmek istemiþtim!
Ama “üþüyorum, tut ellerimden” diyemedim, diyememiþtim.
Arada bir þarkýlar mýrýldanmýþtým:
“oysa ellerin benim en sevdiðim çiçeklerimdi. Üþüyorum ellerin yok, senden uzakta bir tek düþüm yok!”

Þimdi gidecek býrakýp beni…
Ben ise bekleyeceðim düþtüðüm yerden tutup kaldýracak birisini…

Sosyal Medyada Paylaşın: