Var mý beni içinizde tanýyan,
Aman dileyende akan yaþ benim.
Her gün televizyonlarda vurulan,
Zalimlerce koparýlan baþ benim.
Hanelere benimle sýcak düþtü,
Yakan ateþ Ýbrahim’e dönüþtü,
Tanelerimi bülbüller bölüþtü,
Çizgileri gizleyen nakkaþ benim.
Doðudan ve Batýdan görülürüm,
Merdiven altlarýnda sürünürüm,
Vahþice her daim öldürülürüm,
Yetim baþý okþayan gardaþ benim.
Mecnunun gözünde ben idim Nevfel,
Býrakýn adýma dikmeyin heykel!
Acýlar olsa da müthiþ bir cebel,
Karþýmda paramparçadýr taþ benim.
Aç olaný aradým sokaklarda,
Kimsesizleri doyurdum banklarda,
Duyulmaz ki sesim hem kulaklarda,
Vicdana düþen acý telaþ benim.