Ne seni ihya eder hayat ne de bahtiyar,
Vakti gelince aþina olur saçýnda kar.
Kimsecikler tutmayacak ellerinden,
Tek dostun elinden düþürmediðin aynalar.
Yalnýzlýk, tükenen ömrüne yazýlmýþ kader,
Miras sanma gözyaþýn onu da toprak çeker,
Düþlerin, son sayfanýn son satrýna gelince,
Mürekkepten gece gözünün altýný çizer.
Sesin yorgun düþünce mecalsizdir ifade,
Bir de bakmýþsýn ki ansýzýn dolmuþtur vade,
Giderken býraktýklarýn bir köþede muhal!
Aðlama insan aðlama bu garip ahvale.