Gariptir ki;
ne eskidi ne de deðiþti bu duygu
alnýný öptükçe yýllar…
bir zamanlar;
yýkandýðý gölken aþina ten
göðsünde erittiði deli kar
gözlerinde açan güneþti heyecan
saatler kendini unuttuðu zaman.
alev yuttuðunda insan
yapýþýnca tutku canýna esiridir ruh
söylenir dil s/avunarak
iki kelime kadar yakýn
tek kelime kadar uzak…
göçtüðünde eski yüzlü aþk yeni diyarlara
yabancý sokaklarla tanýþýr gözler
bildik ýrmak deðildir artýk akan
kendine sancýlý bir ova
düþleriyle küs bulut
ömrü içine hapsettiði andan
yaslý bir hoþça kaldýr kalan.
ne unutmayý öðrenir insan
ne de unutarak ölür
velhâsýl;
üþüdüðün kadar yanarsýn aþktan…