İSTANBUL TÜRKÜSÜ

Ýçimdeki fýrtýnayý duyuyor musun Ýstanbul,
Gözümdeki yaþlarý görüyor musun,
Hüzünlüyüm,
Al beni,
Sevdadan,
Al götür beni,
Sýrýlsýklam olmuþ yüreklere,
Al beni götür mutluluða.
Öyle kederliyim ki Ýstanbul,
Denizlerden daha büyük.
Alýp baþýmý dolaþsam avare,
Binsem bir otobüse,
Nereye gittiðini bilmeden,
Alýp götürse beni Bebeðe.
Rumeli hisarýndan bir baksam sana,
Baþým dönse,
Ve rüzgar daðýtsa saçlarýmý,
Ey Ýstanbul,
Seviyorum diye baðýrsam,
Ve Tarabyada bir kafede otursam,
Bir bardak çay içsem,
Denize karþý.
Ve deniz dalgalansa,
Rüzgârlar esse,
Daðýlsa kum taneleri,
Ve bir þato yapsam,
Yalnýz o ve benim için.
Ve hiç çýkamasam o þatodan.
Baþým omuzunda,
Bana masallar anlatsa.
Sarýyerde dolaþsam saatlerce,
Hiç kimseyi tanýmadan,
Hiç kimseyle konuþmadan.
Bir sigara yakýp , daðýtsam efkarý baþýmdan.
Ve balýkçýlarýn takalarýndan gelen naralarý dinlesem.
Ve bir türkü söylesem,
Hiç söylenmemiþ.
Çýðlýk çýðlýða martýlar koþuþsa,
Baþýmýn üstünde.
Yine de vermesem onlara sevdamý,
Alýp götürsem buralardan çok uzaklara.
Taksimde tramvaya binip,
Yüzyýllar öncesine gitsem.
O zamanlar,
Hiç bitmese aþklar,
Hiç ayrýlmasa sevdalýlar.
Ne olur Ýstanbul,
Ne olur döndürme baþýmý,
Efkarlýyým zaten,
Ver yarimi bana,
Alýp gideyim buralardan...

ONUR SANCAK
Sosyal Medyada Paylaşın: