TEPEBAŞI KAHVESİ

Artýk tepebaþý kahvesine uðramaz oldum.
Oysa bendim bir zamanlar,
Orayý uðrak yapan,
Orayý çok seven.
Bendim köþedeki cýlýz iskemleye yaslanýp,
Elimdeki sigaradan bir nefes çekip,
Demli iki çay söyleyip,
Duvardaki þarkýcýnýn posterine bakýp,
Bendim hayaller kuran.
Ýçerinin tozlu havasýný ciðerlerime çekip,
Bendim çoðu zaman yorgunluktan oracýkta uyuyakalan.
Ýlk kez seni orada düþünmüþtüm.
Sana ilk mektubumu orada yazmýþtým,
Senden gelen ilk mektubu orada okumuþtum.
Ýlk kez seni orada anlatmýþtým.
Senden ayrýlýnca ilk kez oraya gitmiþtim.
Sensizliðe orada alýþmýþtým.
Oysa þimdi oraya uðramaz oldum.
Cilasýz iskemlelerde bir baþkasý oturuyordur herhalde.
Bir baþkasý düþünüyordur sevdiðini,
Bir baþkasý yazýyordur sevda dolu mektubu.
Artýk gitmeyeceðim oraya,
Kapýsýna kilit vurdum,
Açmayacaðým.
O kahvedeki tüm anýlarýmý yaktým,
Tüm sevinçlerimi,
Tüm hüzünlerimi yaktým.
Varsýn baþkalarý anlatsýn boyasýz duvarlara sevdalarýný,
Varsýn baþkalarý aðlasýn köþelerde gizli gizli.
Çünkü benim düþünecek,
Hiç kimsem kalmadý.
Yapayalnýzým þimdi.
Caddelerde.
Þimdi Tepebaþý Kahvesi,
Benden çok uzakta...
onur sancak
Sosyal Medyada Paylaşın: