Yýllar mýdýr deðerlendiren seni, Ah annem… Bir bilsen, bir görsen, Bendeki seni.
Yokluðun yok, Her daim içimdesin çünkü. Hasret nedir bilmem… Laf aramýzda annem, bu kelimeyi pek sevmem.
Dünden önce baþladý, yarýnlarda da sürecek, Annem, bu kervan çok yol aldý, daha da yürüyecek. Hatýralar biriktirdik vagonlar dolusu, Ölüm deðil beni korkutan, sensizlikti doðrusu…
Dün yine beni sýkça götürdüðün parkta dolaþtým, Hafif bir yaðmur altýnda. Kaðýt helva aldým köþedeki amcadan, Yiyemedim annem, sen geldin aklýma aðlayacaktým.
Bu simitler þimdi niye tatsýz, Ayný fýrýndan alýyorum oysa… Bu çayda olmamýþ be usta, Nerde o eski tatlar, yoklukta bölüþtüðümüz canýmla…
Yýllar mýdýr deðerlendiren seni, Ah annem, þahin bakýþlým, yufka yüreklim, Merak etme, ben biliyorum sendeki beni, Ve þunu da biliyorum ki ölüm bile ayýramadý bizi.
Ama seni bugün durgun gördüm biraz, Ziyaretine yalnýz geldim diye mi kýzdýn yoksa; Kardeþlerim de gelecekti, ama okuldalar biliyorsun. Beni öptüler senin yerine…
Ah ah annem, Ve bu gülü verdiler bana, Gözlerinde sana olan hasretle, Koyayým diye mezarýnýn üstüne…
Ne zordu, gelincik yüreðimi çýnar gibi saðlam tutmak ne zor, Pýnarlar kurudu içime akýttýðým yaþlarla da, Bir katýla katýla aðlayamadým, Gözyaþýmsýn annem tek damlana bile kýyamam, kýyamadým.
Tüm annelere itafen... Sosyal Medyada Paylaşın:
Bahçevan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.