Ýbriþimi solar düþ bahçesinin, hazana boyanýnca sabahlar…
güneþten ýsýnan perdede oynaþýr gün martýlar konuþur çatý pervazýnda acýlarý dillendirir seslerindeki hüzün lirik bir elbise giyer beden gülümsemesi az uçuk pembeden sýra dýþý mavisinde solar özlem kendine kaçkýn bir bekleyiþ zamaný semirir.
þimdi susmalý sözün ebesi saçlarýný tarayýp yüzünü yýkamalý birazdan yaðmur yaðacak hazýrken gözbebekleri ýslanmalý ince bir saðanakla sözlerin içinde çamuruna karýlmalý serzeniþ dediðin.
çýkýk elmacýk kemikli hayatýn ya allýðý az geldi ya döküldü çekse de içindekiler mimini pudra kokusunda kalýr çocuk yaný rastýðý sineye çektikçe kararýr az yaný.
uzak kaldýn yaza yazýsýz kalan þiir çaðýrýr her gece elimden tutup aldatýr beni kanar, kanarým sözcükler ele ele döner durur beynimde sensizlik körebe…
soldu ibriþimler ebrusu kayýp demiþti annem baht yapýlmaz incinirsen hatýrla saçlarýna sarýl kalmýþtýr anne kokulu yaným rüyadýr bu hayat alevi tende uyanýk gördüm düþleri uçlarý hep yanýk sil hüznü küsme gözlerinle pencerem zaten kýrýk…
bekâreti kalmadý i mgenin alacasý soldu siyah karede bir fotoðraf arabý dilsiz bir kayýp tüller rüzgâra tutuldu ya kapý aralýk ya pencere üþüyor sensizli yaným…
sunu: ibriþimde sallanýr renkler, çatladý yüzümde hüzün, mevsimsiz bir yazdayým ibriþimler kördüðüm. Sosyal Medyada Paylaşın:
Neslihan YAZICILAR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.