Mutluymuşum Ben...

Saðlam görünüyordu bedenim,
Dimdik duruyordum yürürken.
Sakin cümleler kuruyor,
Gülümsüyordum konuþurken.
Mutluymuþum, öyle diyordu görenler...
Bir yerlere sýðamamam da ondanmýþ meðer...
Yükseltmiyordum sesimi,
Kýrýp dökmüyordum hiçbir þeyi...
Memnunmuþum halimden,
Hep sakinmiþim zaten...
Her þey yolundaymýþ,
Mutluymuþum ben...
Gözlerimin yaþlanmasý da ondanmýþ meðer...
Büyük darbeleri ruhum alsýn, ne farkeder?
Nelerin altýnda ezilmiþ, boþver...
Kanamýyorsa kesik sayýlmaz,
Göz görmeyince insan inanmaz...
Hissetmesem de yüreðimde,
Görmesem de aynada sahici bir gülümseme,
Yine de mutluymuþum ben...
Geçen zamana baksam yetmez mi ki mutsuz olmak için
Diyorum içimden...
Kalan zamandan bir gün daha eksilmiyor mu?
Her gün biterken...
Ya da her gün bir parça ben eksilmiyor mu benden,
Kendimle savaþýrken?
Meðer mutlu görünmeyi baþarýyormuþum ben,
En çok kendime yenilirken...


Sosyal Medyada Paylaşın: