hüznümün tutsaðý, her defasýnda gerçek zannedip aþklarýmý küllendirdiðim bahar;
tutkumsun, turuncum, masumluðum lakin sonumsun... kaç zaman bekledim seninle ve beklenmeyen ölümümle yüzleþmek uðruna… hasretle kucak açýp kaçýnda yanýldým. yalancýymýþsýn meðer, anlamadým...
baharýn yalancýlýðýna inat açan erik çiçeklerinin yalnýzlýðý gibi ürperen yalnýzlýklarýmýn beklenen ölümlerimin mevsimi sessiz ve sevimsiz kýþ hoþgeldin...
takvimlerin turunculuklarý silinmiþ, kaldýrým taþlarýna bile gri hüzünlerin bulaþtýðý büyüklüðü ile gökyüzünü dahi göstermeyen cumbalý evlerle dolu sahil kasabasýna gömüldüðüm mevsim, unutulduðumun tanýðý ‘’ocak’’ hoþgeldin...
bulunduðum yerden görebildiðim ise benim gibi uzaklarda çürümeye terkedilmiþ, burunlarýný açýk denizlere çevirmiþ sahil boyunca yalpalayan gemiler...
o ilk ocaktan beri kim bilir kaçýncý gemi karþýladýðým ve kaç gemi daha var içinde olmak isterken ardýndan el salladýðým...
ne kaptaný olabildim geminin ne de faresi... ne ilk ne de son terkedebileceðim tek yer ise sonsuzluðumun mekâný... mabedim...
izmir , 10/01/2007 Sosyal Medyada Paylaşın:
umut tekin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.