oyy benim içigülen sonbahar çiçeðim
biliyorsun ki
benim bütün hikayem sensin
özledim inan
senin kadar sana yazmayý da özledim
ben maviye bulaþmýþ bir damla yaðmurum gözlerinden düþen
saçlarýnýn beyazýna ay batýmsýz gün olmuþum
mavilere boyasam yüreðimi yýldýz olup yaðar mýsýn?
dalýndan düþmeyi ölüme eþ sayan kuru bir yapraðým titreyen
harflerini yitirmiþ bir kitapta kaybolmuþum
ömrümün sende kalanýna hayat diye yazar mýsýn?
kapattým gözlerimi
hadi al götür beni
yaðmurlu bir ülkeye armaðan et senli düþlerimi
çekilen fotoðraflar
biriken hatýralar
yetmiyor artýk
bir ihanet belgesi gibi siyaha dönüyor içimin denizleri
ne olur sevgili
ya bu sancýyý bitir
ya beni öldür
ya da bir kavuþma mevsimine kopar takvimlerimi
zaman her günbatýmý yarým bir intihar gibi vedalaþmaya çekilirken
ben sabaha gözyaþý coðrafyasý bir mektupla gözlerine düþmüþüm
el deðmeden sayfalara þikayetsiz okur musun?
kalp atýþlarým ayný yer ve ayný saatte
seni getiren bir trenin siren sesinde can çekiþirken
yüreðinden bir ülke kurup özgürlüðe yürümüþüm
söyleyemediðim cümleleri gözlerime konuþur musun?
oyy benim içigülenim
biliyorsun ki
benim en güzel þiirim sensin
özledim inan
senin kadar sana kavuþmayý da özledim
þiir; Faik Danýþman
Fotoðraf; Faik Danýþman