o sabah
kaç sabah birikintisiyle yüzüme topladýn günahlarýný
ayýþýðýndan çalýp beni kalbinin sahralarýna
ýssýz bir þehrin hücrelerine kara bulutlarý indirdin
sahiller uyuyordu ve tüm insanlar
baþucumda...
-maviye asýlan adam ölüyordu-
þimdi sen
sessiz vedaný kimseye uyandýrmadan
sarý duvarlara soðuk geçmiþini iliþtirip gittin
ama gittiðin yerde bittin
adres deðiþtirdi ölüm korkusu izlerin
beyaz aynalarda güzelliðimi bozamazsýn benim
aðustosun yok
þiirlerin yok
hatta kimselerin
dönme arkana
-bütün çizgilerini bozdu yaðmurlarým-
geride býraktýðýn yalnýzlýðýn ýrzýna geçti gün
ve birazdan sana dönecek suretin
güneþin gölgesinde sallanmakta gece
perde kapanmakta bak
bu son oyunun
son þafaðýn
hatta son ýþýklarýn
uçabilirsen uç
seni bütün boþluklarým tanýr
rüzgarýn benim
düþ/me bana
-gökyüzünden bakýþlarýmý çektim-
umut kalbimi çeliyorken ayaklandýrma aklýmý
ben gizli bir kývýlcým göðünden uzak
var git yoluna
maviden süzdüm karanlýðý
artýk hiçbir þeyimsin
yokluðunu öldüresiye dövdüm
nasýl susarým ruhum mutluluk çarpar
sabaha yakýn bir vakit gelsen de
uykum tanýmaz seni
-siyah dalgýnlýklarýnla hayata susarsýnýz-