gökyüzü karanlýða soyunduðunda
oturup bekar bir gecede seni düþündüm
rüzgarýn uzun çarpmasýyla savruldu yoksul bedenim
kentin aðzýnda didinip durduðun
kara ve soðuk sözlerini yordum
kaç güneþlerim çalýndý cinnet gözlerimden
kumlarla oynayan çocukluðumun elinde ölümü gördüm
düþlerimin yüzü onarýlmaz uçurum
çýðlýk çýðlýða girince gecelerime
soldu saksýda mavi çiçeklerim
gögsümde bütün adreslerim baharsýz
kendimi sýzýya kazandým
kaç kez saçlarýmý daðýttý ayaz
bu yalnýzlýk denen çoðullukta
ayak izlerimi býrakýp sakýn aðlama yüreðim
sularýna çekme yürüyen kýyýlarýmý
boðulan bir deniz olur aklým
ölürüm...
damarlarýmda sessizliðin parmak uçlarý dondu
hiç þiirler yazýlmadý ben bildiðim yaralara
ikibüklüm izlerin boynuna doladým karanlýðý
duyuyor musun öldüðünü
kaldýrýmlara usul usul güvercinler konuyor
sürüyorum yüzümü kök salacak
tek bir aðaca...
bugün
acýlarýmýn aynalarýný kýrdým
tenime sýðmayan gülüþleri terk ettim
burada bitti hayat yeni bir kimliðe
dolanma etrafýmda ayýþýðý
bulma yalnýzlýðýmý benim
sadece sana öldüm
gidiyorum þimdi
gökyüzü aydýnlýðýna soyunuyor
toprak altýna düþtükçe eski tarihler
günahsýz günlere kendimi büyütüyorum