masmavi umut
kara bir bulutun peþinden aðlýyordu...
düþüncem intihar gelgitlerinde
dönüþü olmayan bir adamýn ah’larýndan gözyaþlarýmý soyuyordu
taze hüzünle inip yüreðimin bayýrlarýndan gitmeliyim bu þehirden
bir yabancýnýn avuçlarýnda sere serpe gülüþlerim ansýzýn solmalý
yalnýzlýk denen buluþmada belleðimdeki anýlarý film gibi deðiþtirip
ve savurup eteklerimi daðýlmalýyým
-çekip gitmeliyim geriye kalanlardan-
gece nehir gibi gür denizleri benimle yutkunup yürümeli sabahlara
biraz daha soðuk olmalý ay
þavkýnda masumluðunu yitiren aþk üþürken
bulut gözlü telaþlarda yeni yetme çiçekler sevincini yitirmeli
gölgelerde kýmýl kýmýl kýmýldanýrken baþlarýnýz
sakýn adýma merhaba demeyin
gökyüzüm geniþledikçe ’sen’çocukluðumdan
acý tarihleri uçurdum daðlarýn ýslak yamacýna
ruhum ellerime uyanan kadere siyah gülleri açarken
seni kocaman bakýþlarýmla koyup koyup gittim
düþlerin sesi bozuldu bir akþamüstüne
ve bu þiiri mor günlerin
inleyen dudaklarýyla yazýyorum
göðsüme hiç ýþýk sýzmasýn
esmer yalnýzlýðýndan
-az evvel rüzgarlarla seviþmeyi býraktým-
uzaklaþan bir þehir gitti nefesimden
alýp güvercinlerini sýmsýcak þarký gibi yaðdýlar
karanlýðýn mavi kirpiklerine
çýðlýklarda kanatýlmamýþ bahar yüzünü gösterdi
gelip alnýmdan öpmenin tam sýrasý çocukluðum
aydýnlýðýn bize bakmalarýnda
sessizce güneþi içelim
olur ya aþk kapýyý çaldýðýnda
damarlarýmýza dolmasýn
baþka bir hüzün/le