-elimi uzatsam tutacaktý o kara sürgün
sahipsiz sokaklarýn sus’una kalacaktý aþk-
gittiðin gün
mutluluk daha doðmadan öldü kaldýrýmlarda
yaðmur ýslaðýný dokundurdukça yalnýzlýðýma
büyük büyük üþüdüm kara gecelerine
dilinde gezen dualar aldattý deli yüreðimi
oysa akþamlarýmý vermiþtim sana
gözbebeklerimde dinlen diye...
-çizseydim ezberime resmini ölüm olurdu bakýþlarýn-
gittiðin gün
yalancý çiçekler doðurdu bahar
çýktý beyaz bir sabaha siyah maskesi yüzünün
þimdi sen teselli tükeniþlere uyanan mevsimsin yabancý
aðzýnýn kýyýlarýnda sözlerin tedirgin etmesin þiirlerimi
býraksýn içleniþlerimi adýn
haykýrýþlarým þair þair
sessizliðe ruhumu hiç sezdirmeden
belleðime biriken anýlarýný söktüm
indim sancýlý yokuþlarýndan
duvarlarýnda izlerim dökülsün
en açýlmaz kapýlar ardýna
ak ve karada tek baþýna kalsýn
kimliksiz bir serüven
gitmeseydin
çatlak aynalarýnda buluta bulanacaktý yüzüm
dört mevsim gezecekti þaþkýn rüzgarýna vakitlerim
gittin
ay yüzlü zamanlar emekledi derin çizgilerimden
güz yapraðýnda titreyen gölgeler düþtü
tutmadým yüreðimle karanlýðý
öylesine yolculuða
bir daha...
penceremde sallanýr hala mor salkýmlý acýlarýn
elimi uzatsam tutacak o kara sürgün
ben el deðmemiþ baharlarda maviye güldüm
yeniden...