ben seni en çok
sabah dudaklarýný aç bir çocukluða uzatýp
göðüslerinden mutluluk þarabý içerken seviyordum
aldýrmadan takvimlerin dolu yapraðýna
rüzgardan kanatlar baðlayýp
bitmek bilmeyen yollarýn ayaðýna
hesap etmeden adýmlarýmýn sarhoþluðunu
delice sana koþuyordum
ben seni en çok
þafaðýn elleri gülüþlerini toplayýp içime atarken
baþak sarýsý umutlar doðurmayý seviyordum
yüzüne benzeyen beyaz bir bulut düþmüþtü kalbime
içimde yürüyen bütün kuþ sürülerini geçiyordum
dokunmadan kabuk baðlayan yaralarýma
nadasa düþmüþ bedenime
senli mimikler giydirip büyüyordum
ben seni en çok
denize bakan bir kahvaltý salonunun orta katýnda
dilinden nefes almýþ nikotini çekmeyi seviyordum
akýp geçen zamana inat
yüzünün deltasýnda gemiler yüzdürüp
maviye kürekler çekiyordum
bitmek bilmeyen bir þarký düþmüþtü
adýný sayýklayan dilime
dudaklarýnýn tuzunu emen her nakarata
söyleyemediðin sözlerin harflerini seçiyordum
ben seni en çok
bir tren istasyonunun bekleme salonunda özlem çiçekleri biriktirip
geliþinle çiçeklerin solgun mahcubiyetini izlemeyi seviyordum
yaz sýcaðýnda ellerin avuçlarýmdan terli bir coðrafya yaratýrken
ayrýlýða vuran bütün iklimlere kavuþma dilekleri ekiyordum
sen vapurlarýn ardýna düþen martýlarýn çýðlýðýný aþka yorarken
ellerinin kokusu sinmiþ ekmek parçalarýný yutan kuþlarý kýskanýyordum
ruhum göðüs kafesinde hiç tanýmadýðým bir huzura çadýr kurarken
ben kalbinin derinliklerinde yükselen küçük davullar eþliðinde
aþk bayramýna yatan sonsuz bir göçebeliðe soyunuyordum
ben seni en çok
gün batýmý rengini gözlerinle deðiþmeye baþladýðýnda
yüzünde beliren özlem kokulu hüzün saatlerini seviyordum
akþamlar kopamayan ellerimizi karanlýða kapatýrken
çýkmak bilmeyen bir vedâ sözcüðünün içinde aðlýyordum
gözyaþlarýmýz ahmaklýða soyunup yüzümüzü ýslatýrken
ben sabaha doðacak bir kavuþmanýn telaþýna yatýyordum
terli bir yaðmur içiyordu yaz sýcaðýnda çatlayan tenim
güneþe ýslak bir perde çekip üzerime bulaþan gölgenle seviþiyordum
ben seni en çok
ne çok
çok
seviyor(d)um…
Faik Danýþman