Kendi haline býrakýldýðýnda
toprak kokusu sinmiþ bedenler doðuruyordu
en çok da o vakit
öksüz çýðlýklarý sarýyordu geceyi
titrek kanatlarý ayrýlýða çýrpýyor
ayrýlýk þiirleri türetiyordu durmaksýzýn
Ben rüzgarý kestim
susuyoruz þimdi ...
Doðumlar ve ölümler gördüm
yüzümde
dikiþ tutmaz kan kanallarý gibi
iz býraktýlar hayatýmda
Ölümü kaile almýyorum artýk
yari adlandýramadýðým
zamaný uyutamadýðým gibi
Önce sözlerini unutacaðým sözlerinle
gözlerimi kapatacaðým gözlerinle
sonra basacaðým tetiðe
alacaksýn canýmý kendi ellerinle ...
Yoksunluðunda kayboldu gün
ve... hep geceye açýyorum gözlerimi gölgende yüzün kayýp...