NE KADAR TANIDIK

bir nehir olup, akmak istemiþtim kuraklýðýna
küçücük bir suydun
gelen çekmiþ, tüketmiþti kaynaðýný
dingin bahçenden çýkarýp
hayatýn, sýcak kucaðýndan almýþlardý seni
öyle diyordun / dostum dediðim!

oysa sen
siyahlar içinde bir gölge
akla zarar / hýrslý, hýnçlý edânla
kirlettin bendeki beyazýný
pusunda ýsýrdý hâtýralar
çaldýn bu beni yerden yere
sen / baþý dýþarýdayken bile
kabuðunun içindeki kaplumbaða
yüzeyindeki kaplý sýr kýrýldý

gözlerinde tünemiþ, düþmanlýk ateþinle
görmeyen gözlerimi ýslatýrken gecen
etrâfýndan uzanan, kor(kör) maþalar deðdi yüreðime

gösteriþlerin mihrâkýna
aynalarýn bulanýklýðýnda bakarken
kendini, hayâllerde büyütüyordun aslýnda sen

gerçekte, özne sanýrken kendini
alýþamadýn nesne olmaya!
korkulu bir uykudan, uyanamazken düþlerin
amansýz bir savaþýn ortasýnda
tutukluluðun pençesinde
zehir zemberek tükürdü dilin!

hayat kýrýklýklarým öyle çok ki benim…
varsýn, bir de senden olsun ne çýkar !
ne kadar uzak / ne kadar yabancý
ve ne kadar tanýdýksýn ömrüme…


(....gül diye tuttuklarýmýz sýrf dikenden ibaret bazen; aldanmam deme artýk gözüm...)

Hâdiye Kaptan

c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: