SEVDAM TUFAN OLUR

Bu þehrin geceleri,
Gönlümde bir baþka hüzün taþýr.
Bir baþka alýr götürür beni,
Bilmediðim uzaklara,
Ben ve yalnýzlýðým,
Kimsesiz, bir sokakta dolaþýrken,
Kaldýrým taþlarýnda,
Hasretinle dolu günleri sayarýz bir bir.
Ve bu þehir, ve bu sessizlik,
Seni çaðýrýr, feryatlarla, figanlarla.
Seni aðlar, seni yaþar Gülüm.

Arzular sana haykýrýr, çýðlýk çýðlýk.
Lakin yokluðun alýr beni benden,
Siler umutlarýmý, bu ýssýz, bu sessiz,
Bu duygusuz geceden.
Ve sessizliðim, sensizliðime karýþýnca,
Duygular isyan eder,
Koparýr zincirlerini Gülüm.

Bir tufan oluverir Sevdam.
Taþ taþ üstünde býrakmazcasýna,
Savrulur durur mahalle aralarýnda.
Ansýzýn aklar düþer saçlarýma,
Gökteki yýldýzlar kadar Gülüm.

Sonra tutkum ateþler beni,
Soðuk kýþ günlerinde, ýsýtýr üþüyen geleceðimi.
Ve saatler,
Sanki sensizliðime inat olsun diye,
Hýzla geçiverip bir gece daha eklerler.
Hasret daraðacýna.
Umutlarýmda halimden anlarcasýna,
Býrakýr beni yarýnlara gider,
Týpký bu þiirin zamansýz bitiþi gibi,
Bir ömür daha böylece biter.


Sosyal Medyada Paylaşın: