Ellerindeki geçmiþten getirdiðin dünlerin yanýk ezgisiydi
yorgun ve yýldýz tozu serpilmiþ sakallarýnda titrek dolaþan
bakýþlarýn susarken acýyý kirpiklerinde
gözlerin keder yaðýyordu yüzünün avlusuna
dilinde söyleyemediðin sevgi sözcüðü keþkelerle boðarken nefesini
piþmanlýklar çözüyordu dizlerinin hayatla olan baðlarýný
neylersin …
Geç kalmýþlýðýnýn ve hiç edilmiþ hayatýnýn elleri
son kez uzanýrken boþluða
yalnýzlýk poyraz olup çarpýyordu tokat gibi suratýna
ayaz yemiþ bir ömrün
son mevsim kýrýntýlarýný süpürüyordu bakýþlarýn
anlayamadýn …
Oysa yokluðun kadar soðuk
sensizlik kadar ýssýz deðildi hayat
susmanýn üþüttüðü gecelerde
kabus olup örterken üzerimi sessizlik .. susmazdýn
hissedemedin …
Ayaz mevsiminde yaþananlara inat
ki yaþanacaksa ilk bahar bir son baharý da olmalýydý
yeniden filizlene bilmek için yaprak dökmeliydi ömür dediðin
bilemedin …
.. /.. ve bittin …