Aşık ol ilk kez hayata

Aslýnda yaþadýðýn þehirde, hiç varolmayan o eski, yýkýk-dökük saat kulesinin çanlarýyla uyan bir sabah
Ömründe hiç görmediðin faltaþý neyse onun gibi açýlsýn gözlerin
Adýmýný attýðýnda sokaða, tokat gibi insin yüzüne serinlik
Ýlk kez farket, o mahmur serçe kuþlarýnýn böylesine neþeli þarkýlar söylediðini
Sokaklarýn bu denli ýssýz, tüm þehrin rüyalar gördüðünü hep birlikte
Rastladýðýn ilk aðacýn yapraklarýna bak, çiy tanelerini seyret bir müddet, hatta ismini hatýrlama, su damlacýklarý diye geçsin aklýndan
O kadar çok þey unuttun ki hayata dair...
Varsa beton kaldýrýmlardan kalan, eðil yere bir avuç toprak al, boþ boþ bak, ya da kokla, toprak mý, kum mu yoksa?
Hatýrla; Zaman, salisede bilmem kaçyüz adým atarken, saniyenin önünde kadranda koþtuðunu
Nereye diye aklýna bile gelmeden

Ansýzýn gelen gürültüyle çevir baþýný, kaygýyla, çöp tenekesinden atlayan kedinin gözlerine bak, hatta; ne kadar zamandýr ’pisi pisi’ diye seslenmediðini düþün..

Kýzýl saçlý nefis bir hatunun boynundan, beyaz bir eþarp gibi dalgalanan buluta merhaba de
Güneþ böyle mi doðuyor muþ acaba?
Taze ekmek fýrýnýndan gelen kokularý derin derin nefesle
Hayatýn tam ortasýnda yürümektesin
Burasý; Sevgilinle el ele tutuþtuðun, rüzgarlarýn saçlarýnýzý okþadýðý kumsal deðil elbet
Hani uçurtmalar uçurduðunuz kýr, týrmandýðýnýz elma aðacý; çalamadan yere düþtüðünüz, þekiller verip sevgiler yüklediðiniz bulut, sonsuz sanýp daldýðýnýz gökyüzü, yelkenler açtýðýnýz engin...

Kalbinde hep kanat çýrpan o minik kuþun pejmurde sesiyle irkil,
O hiç olmayan harap saat kulesinin çanlarýný duy tekrar kulaklarýnda
Ahmak ahmak bakanlarýn gözlerindeki hayretleri gör, yürürken yaðmurlarda
Ellerim üþüdü de mahsuscuktan, belki bir tutan olur, kaygýsýyla kaybetmenin o bilinmeyen sevgiliyi...
Adýmlarýn hýzlansýn; Elinde olanlarýn olmayanlardan bakir ve ne kadar harika olduðunun farkýna var
Ertelediðin tüm duygularý bir an sonra yaþama fýrsatýn yok ki...
Bir damla yaþ al iþaret parmaðýnla gözlerinden, yapraklarýn üzerindeki çiy tanelerinin yanýna koy
Son hüznün olsun bu kalbinden söküp attýðýn
Gördüðün ilk yerden bir çiçek çal hatta, her ne kadar ’Çiçek dalýnda güzeldir’ deseler de
Ýlk kez yasak olan bir tutkuyu doya doya yaþa
Kement gibi; Boynundan yonca yapraðýna baðlandýðýn o saðlam makara ipliðini çek kopart
Gülümse hayata, gözlerinde pýrýltýlar belirsin aniden
’Seviyorum’ de her ne ise sebebi bilmeden
Uzat elini, hatta boþluðu yakala ve bunun adýný ’Mutluluk’ koy
Kaþýnýn kenarýna bir buse kondur Mutluluðunun
ve ’aþýk ol ilk kez hayata...’
Sosyal Medyada Paylaşın: