ÇİSELEYEN DAMLALAR
...ve gün, gurup vaktine kucak açmýþtý,
Güneþin kýzýllýðý doðayý yaralayýp yitiyordu.
Ýnleyen çýnarlarýn acý sesinde,
Bir ceylanýný masumiyeti yatýyordu.
...ve gücümseyen adýmlarla yol alýrken,
Etrafý buruk bir karanlýk sarýyordu.
Beynimi týrmalayan belirsizlik,
Yüreðime ince bir sýzý býrakýyordu.
...ve seni anýmsadým, ey yar!
Seni yýldýz düþmüþ saçlarýnla,
Bedenime can veren bakýþlarýnla,
Umuda koþtuðumuzu anýmsadým.
...ve sen yoksun, bense bilmiyorum,
Yaþamak, nefes almaksa; evet, yaþýyorum.
Ama nasýl olduðumu bana sorma,
Senden kalan tortularla, iþte yürüyorum!...
Süleyman ÇETÝNKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
çiseleyen damlalar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.